“Erimekteyken, bir de bakıyorum, ellerim yok olmuş. Ayaklar altında ezilmemek için kapı aralığına koşuyorum. Çevremde her ne varsa uçarak uzaklaşıyor benden. Sanki içime atılmış bir şey patlayıp beni paramparça ediyor. Niye böyle parçalara ayırıyorum kendimi? Dengemi yitirmiş gibiyim, kişiliğim eriyip gidiyor, egom yok oluyor ve ben artık yokum. Ne varsa çevremde, beni ayrı yönlere çeke çeke parçalıyor... bu parçaları bir arada tutabilen tek şey derim. Bedenimin türlü parçaları arasında hiçbir bağlantı yok.”
Sayfa 31Kitabı okudu
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.