Gülhan Tuba Çelik'i kendisini Post Öykü dergisinde tanıdım. Hazırladığı dosya konularıyla ismi dikkatimi çekmişti. Tabii ki yazdığı öyküleri de. Sağ olsun kitabı çıktığında alacaktım ki kendisi bana hediye etti. Benim gözümde Post Öykü'nün Yıldız Tilbe'si o. Gelelim öykülere. Kahramanlarımız evsiz olduğu için konu karamsar bir atmosferin içinde işleniyor. Evsiz deyince sokakta yaşayan insanlar aklınıza gelmesin. Bir yere ait olamamış insanlar bahsedilen. Evsizler de şarkı söyler aslında bizler gibi. Karakterin anormal yanları hayatın sunduğu yönlerin farkındalığı olduğunu gösteriyor yazar. ( Ben öyle algılıyorum. Çok mu içselleştirdim ) Bazı öyküler arasında bağ var. Devam niteliğinde değil ama kullanılan ögeler benzer. Misal ilk öykülerde el unsuru (Motif) kullanılıyor. Üslup olarak kendi rengini bulmuş. Değişik betimlemeler ve çağrışımlarla süsleniyor anlatım. Onun için yabancısıysanız yazarın üslubuna ilk başlarda yadırgayabilirsiniz. ( Ahmet Büke misal onun da öykülerini ilk okuyan tuhaf karşılayıp sonra alışınca öykülere bayılıyor.) Eleştirdiğim bir konu, ben merkezli (1. Tekil şahıs) anlatımlarda misal genel kültürü düşük birini yazıyorsunuz. Karakter olayı edebi bir dille anlatıyor. Genel kültürü olmayan birinin böyle bir dille konuşmasını pek bağdaştırmıyorum. İlahi anlatıcı seçilmesi daha güzel duracağına inanıyorum. Gülhan Tuba için bir sıçrama taşı bu kitap. Ben ikinci kitapta daha üstün öykülerle karşımıza geleceğini inanıyorum.

Evsizler Şarkı SöylerGülhan Tuba Çelik · İz Yayıncılık · 2018107 okunma

··

74 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.