Tren Yolculuğu
“O ekşi koku... Trenle yolculuğun eskilerden beri bilinen ebedi hüznü; elektrik tellerinin ya da hendeğin yükselen, inen çizgisi; pencerenin içine bir ağacın, direğin, kulübenin aniden dalıvermesi; her şeyin hızla kayması geriye, kayış... Orada, uzakta, ufukta, bir baca ya da tepe... görünür oluyor ve usul bir yuvarlanışla hiçliğin içinde düşmedikleri müddetçe en birinci bir endişe gibi, baskın bir endişe gibi uzun uzun, inatla görünür olmayı sürdürüyorlarken... iki kafa uzağımdaki Frederick artık tam önümdeydi, kafası hemen şuracıkta ve onu görebiliyordum: Susuyor ve gidiyordu; küstah, sürtünen, ittiren yabancı bedenlerin varlığı ise onunla baş başalığımı derinleştiriyordu sadece... tek kelime etmeden... öyle çok derinleştiriyordu ki, yeminle söylüyorum, keşke onunla yolculuk etmiyor olaydım, bu yolculuk fikri hiç gerçekleşmemiş olaydı! Zira bedenselliğin içine sokulmuş haldeyken bedenler içinde bir fazla beden dahaydı o, hepsi bu... ama aynı zamanda vardı da... Ve bir biçimde ayrı olarak vardı, acımasızca vardı... Bu ortadan kaldırılamazdı. Bundan kurtulmak, onu halletmek, silmek mümkün değildi, bu sıkışıklığın içinde o vardı ha vardı... Ve onun gidişi boşluktaki bu hızı, diğerlerinin gidişiyle kıyaslanamazdı; çok daha anlamlı bir gidişti bu, hatta belki tehlikeli...”
Sayfa 12
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.