Samimiyet Sesli Çocuk
Gecesinin yağmurla yıkandığı bir günün sabahında kış gelmeden önce kalan bahar günlerinin tadını doyasıya yaşamak için penceremi sonuna kadar açtım. İçeriye dolan serinlik ve yağmur sonrası ferahlık hayatı anlamlı kılıyordu. Güneşin altın rengi huzmeleri koca koca betonların arasından kurtulabildiği nispette odama doluyor içimi huzurla dolduruyordu.
Yola uzak bir evde yaşamanın en güzel yanı ise sessizlik nimetinden sonuna kadar faydalanabilmekti. Bana göre tek eksiğim penceremin kenarını şenlendirmeyen, ilkbaharda çiçeğe duran sonbaharda sarılara bürünen kışın ise yağmur damlalarını dallarında misafir eden bir ağaçtı.
Yine de seviyordum burayı.
Sessizlik deryasında düşüncelerimle hemhâl olmuşken bir ses duydum.
Sûretini göremediğim ama sesini gayet net duyabildiğim bir çocuk sesi.
Sözleri anlaşılmayan, melodisi bilinmeyen kendince bir şarkıyı avaz avaz söylüyordu.
Merakla beraber yüzümde bir gülümseme peydah oldu ve hemen sesin geldiği tarafa doğru penceremin kuytusundan baktım. Rahatsız etmeden ve bu anı kaçırmadan izlemek istiyordum.
Etrafı meraklı gözlerle taradım.
Balkonda mı?
Hayır.
İlerideki bahçenin kenarında ya da kaldırımın yanında mı?
Yok orada da değil.
Görmeye çalışmayı bir kenara bırakıp dinlemeye devam ettim.
Penceremden içeriye o latif esintiyle birlikte içtenlik ve samimiyet de doluyordu adeta.
Hayatın karmaşası arasında üstünü örtüp bir kenarda unuttuğumuz duygularımız...
Bir yandan dinleyip bir yandan iç muhasebemi yaparken tiz sesin öksürüklere boğulduğunu duyuyorum.
Sanırım soluk borusuna tükürük kaçtı. :)
İşte! Öksürük nöbetinden sonra konserimiz kaldığı yerden devam ediyor sanki hiç ara vermemişcesine azimle!
Dinleyenler de dinlemeye devam ediyor tabii artan tebessümlerle. :)
Sadece dinliyorum, anlamaya çalışmıyorum zira anlamaktan öte hissettirdiği duyguları seviyorum.
Sevincime kuşlar da ortak oluyor ve cıvıltılarıyla eşlik etmeye başlıyorlar.
En güzel ötüşleriyle süslü bir tutam muhabbetle.
Hayatta gizli, şükredecek vesilelerin çokluğunu hissettiriyorlar insana.
Yerimden kıpırdamadan belki saatlerce dinleyebileceğimi duygu dünyamda sonsuz keşifler yapabileceğimi hissediyorum o an.
Ama çok geçmeden bir ses daha geliyor uzaklardan o şirin tınıyı susturan.
Çocuk susuyor, kuşlar uçuyor artık buralar samimiyet kokmuyor.
Ve biz yine körelmiş içimize dönüyoruz.
Arabaların gürültüsüne, caddelerin uğultusuna alışan kulaklarımız ne yazık ki içten bir sese sağır!
Aldırma ama yine de sen.
Kirlenen dünyada, kalabalıklar ve gürültüler arasında kaybolan insanlara inat hiç susma!
İçinden de olsa avaz avaz söyle şarkılarını!
Hişt, göremediğim samimiyet sesli çocuk! Kalbinden öpüyorum.
··
5 görüntüleme
Pek bi sevdim bu yazını
Hislerin hissiz kalemin sessiz, şarkıların kimsesiz kalmasın...
Dünyayı griye boyamak isteyenlere inat sen hep şarkını şöyle çocuk, kuşlar sana eşlik etsin, şarkını uzaklara taşısın serin rüzgarlar...
Çok güzel bir yazıydı.. eline sağlık sonbaharım
Umut olsun yarınlara, sevgi yürüsün çorak yüreklere, kaybolmuş vicdanlara, bencil düşüncelere...
Çok güzel bir katkıydı. Senin de yüreğine sağlık. :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.