“Çayın soğudu muhtar,” dedi Nuri. Ürperdi muhtar, başını hızla çevirip sağında oturan Nuri'ye baktı. Nuri yüzünü elleriyle kapamış, kıkır kıkır gülüyordu. Muhtar, onun neden güldüğünü anlayamamıştı; biraz acı biraz öfkeli, gözlerini kırpmadan dimdik bakıyordu.Sonra bakmaktan vazgeçip önüne döndü ve bir kez daha ürperdi. Çay bardağı yoktu... Şehirde bir berber, sırada bekleyen müşteriler, gidip dönmeyen çırak, yazısına isim koyamamış yazar, berberin çizdiği güvercin resmi, aynalar... Aynadaki silüet ne kadar soyut, ne kadar gölgesizse, varım dedikleri hâlde o kadar yok olanlar... Bir zaman şehir berberinin dönmeyen çırağını aramaya gitmesiyle başlıyor kaybolmalar. Sonra müşterinin berber gelene kadar çay içmek için kahveye gitmesi, döndüğünde berber dükkanını yerinde bulamaması anlatılırken, bir köydeki berberin kaybolmasıyla devam eder buluyoruz kendimizi hikayeye. " Yaşam tekrarlardan değil, tekrarların tekrarından oluşur " derken kitapta, şehir berberinin hikayesinin geçmişte bir zaman köyde yaşanan hikayenin tekrarı olduğu anlatılıyordu belki de... Derken, kaybolmalar köyün güzel kızı Güvercin 'le devam ediyor bu defa. Köyün delisinin kaçırdığını düşünüyorlar ve bu düşünceye sebebin "hiç " e yazdığı mektuplar olmasıyla, bazen bir "hiç"in yargısız infaz sebebi olabileceğine değiniyor yazar biraz da. Buna rağmen yoktu mektuplar.Peki deli var mıydı ?"Herhalde kendi varlığına karışarak yok olmak en akıllıca yöntemdi. Belki de bu yüzden delirmişti..." Ardından atın kaybolması , sonra peşpeşe ölümlerle devam ediyor hikâye . Öyle ki ölüm, kaybolmanın son noktasıdır aslında... Hasan Ali Toptaş okurken, herşeyin biribirine geçmiş hissine kapılmayı kanıksadım artık. Olağanüstü kurgularla yine hayrette bırakacak bir kitap Gölgesizler. Varlar, yoklar, hayaller, gerçekler derken, her şeyi bir parça "belki de öyle bir şey yok " diye düşünmeye itiyor ister istemez. İçim sıkılıyor... Belki de böyle bir yazı da yok... Keyifli okumalar ...