Gönderi

Bir zamanlar Arafat'a Filistinliler gelmişti. Biraz para toplanmıştı. Onların bizim yanımıza gelmelerine izin verilmemişti. Bu yüzden biz onların yanına gittik. Hem paraları sayıyor, hem sohbet ediyorduk. Birden ezan sesi yükseldi. Paraların geri kalan kısmını saymadan öylece bıraktılar, sözlere de artık kulak vermediler. Sanki birden delirmişlerdi. Bizi bıraktılar. Bir de baktık ki, dağ kenarındaki kum ve çakılların üzerinde bir saf tuttular. Ne kilim serdiler ne de hasır. Tümü de mücahit-gerilla idi. Çoğunda toprak renginde gerilla elbiseleri vardı. İlk defa namazda birtakım anlamları kavradık. ?Bismillah' dedikleri zaman kıyamı anlatmak istiyorlardı. Bunu hissettik. Kıyam! Yerden kalkmak! Kıyam kavramına canlılık bahşetmek. Sebat etmek. Direnmek. Ve başkaldırmak. Sonra duaya koyuldular. ?Ya Rabbi, bizi falan hastalıktan koru! Bizim borcumuzu eda et!' şeklinde yaptığımız dualara benzemiyordu duaları. ?Rabbimiz diyorlardı, ?Bize yardım et. Senin yardımınla bu zalim ve alçakların Fantom'larını, havan toplarını, B-52'lerini ve tanklarını vuralım.' İşin sosyal ve siyasi boyutu budur.
·
11 görüntüleme
Ceren