Yine Stefan Zweig. Yine yalnızlık ve buhran tiplemesi. Fakat bu ruhumu dinlendiriyor. Yalnızlık konusunda yalnız olmadığımı anlıyorum. Çünkü aslında insan kalabalıklar içinde de olsa hep yalnız. Aslında madam'ın tek istediği bir insandı. Onun gururunu her daim okşayan bir insan. Şatafata ve hayran bakışları her zaman üzerinde hissetmeye alışmış olan madamın tek başına bir şatoya sürgün edilmesinden sonra yalnızlığın onu ölüme kadar götürmesini anlatan tam tadımlık bir öykü. Ve ben belirtmeliyim ki insanın doğumundan itibaren bünyesinde olan beğenilme hissi, gururunun okşanması, kibir bu hikayede yerli yerince işlenmiş. Bir de bir insanın başka bir insanın tutumuna göre değişmesi var tabii. Bu da benim kitapta en beğendiğim çıkarımlardan birisi. Açıkçası Zweig'ın bu psikolojik çözümlemeleri beni oldukça etkiliyor.

Bir Çöküşün ÖyküsüStefan Zweig · İş Bankası Kültür Yayınları · 202176,8bin okunma

·

6 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.