(1) Dryad: Mezar taşı, 1938'de Dersim'den, Elazığ'daki bir yatılı okula götürüldüğünde 14 yaşında olan Dünya Ana'ya ait... 1997'de hayatını kaybeden Dünya Ana'nın mezar taşındaki şiir tadında sözlerini okuduktan sonra, söyleyecek bir şey kalmıyor insana: Biz cenneti de gördük cehennemi de... Daha dün gibi aklımda çocukluğum. Yediğimiz ekmek de içtiğimiz su da tertemizdi. Havada gül kokusu vardı o zamanlar. Ne zaman ki bizi terk etti peygamberleri başka olsa da o güzel insanlar... Ne zaman ki çocuklar süngülendi ve ben kör olası gözlerimle gördüm, Ne zaman ki sürüldük o Diyar-ı Jar ülkesinden, dilini bilmediğimiz bu yaban ellere... İşte o zaman başladı bizim için cehennem. Şimdi bu yanası İstanbul'da beton duvarlar arasında kimse duymaz sesimi. Bazen çıkıyorum şu Kartal'ın tepesine, Ay'la konuşuyorum. Ne yapayım ki? Soruyorum ona: Ey Asme! Nereye gidiyor bu dünya?

Mezar taşı, 1938'de Dersim'den, Elazığ'daki bir yatılı okula götürüldüğünde 14 yaşında olan Dünya Ana'ya ait... 1997'de hayatını kaybeden Dünya Ana'nın mezar taşındaki şiir tadında sözlerini okuduktan sonra, söyleyecek bir şey kalmıyor insana: Biz cenneti de gördük cehennemi de... Daha dün gibi aklımda çocukluğum. Yediğimiz ekmek de içtiğimiz su da tertemizdi. Havada gül kokusu vardı o zamanlar. Ne zaman ki bizi terk etti peygamberleri başka olsa da o güzel insanlar... Ne zaman ki çocuklar süngülendi ve ben kör olası gözlerimle gördüm, Ne zaman ki sürüldük o Diyar-ı Jar ülkesinden, dilini bilmediğimiz bu yaban ellere... İşte o zaman başladı bizim için cehennem. Şimdi bu yanası İstanbul'da beton duvarlar arasında kimse duymaz sesimi. Bazen çıkıyorum şu Kartal'ın tepesine, Ay'la konuşuyorum. Ne yapayım ki? Soruyorum ona: Ey Asme! Nereye gidiyor bu dünya?

Sayfa 108 - İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı yarım bıraktı

Geyikli Park Sunay Akın

5 görüntüleme

Gönderi

Dryad