Bu kitabı elime aldığım zaman gerçekten çok heyecanlanmıştım. Okumaya başlarken de aynı heyecan devam etmekteydi. Kendim de ülkemizin doğu bölgesinde doğup yedi yaşıma kadar orada yaşadığım için bir kış mevsiminde okullara zor şartlar altında gitmenin, okula varana kadar ayakkabılarından içeriye usulca giren suyun çoraplarını ıstlatmasını, okula vardığın zaman öğretmeninin seni sobanın yanına oturtup seninle uzun uzun ilgilenmesinin ne demek olduğunu biliyorum. Yaşım itibari ile henüz küçük olsamda bu kitap benim kısa hayatımdan uzun yerleri de içine katmış bir kitaptır. Bir öğretmenin doğuda aylar boyunca kış mevsimini yaşaması, daha önce hiç içinde bulunmadığı, dillerinden anlamadığı, dilinden anlamayan insanların arasında kendini bulan öğretmenimiz; Bir tek şey istiyorum Çaresizliği yenmek. Diyor. İçinde bulunduğu durumdan kurtulmak isteyip istemediğini bile bilmeyen öğretmenimiz hiç bilmediği bir geçmişi düşünerek yeni bir gelecek, yeni bir gün hazırlıyor kendine. Nerde olduğunu, kim olduğunu bilmeyen öğretmenimiz kendisini bir anda içinde bulduğu bu Hak. Kentinde yaşamına devam edip hayatında hiç tanımadığı insanlara, hiç tanımadığı kendisini de alarak bir öğrenim yoluna koyuluyor. Hem öğretiyor hem öğreniyor. Kendini bir anda öğretmen olarak bu kentte bulan öğretmenimiz kalemi, kitabı, defteri, ve insanlığı da alarak masasını, sandalyesini, kara tahtasını yaparak dillerini bilmediği küçük yüreklere dersler verip onlara hem hayat bilgisini hem de hayatın gerçek yüzünü göstermektedir. Belki de kendi de hiç bilmediği bu yüreklerin arasında hayatın yeni bir yüzünü görmüştür. Bir öğretmen olmadan da onu anlayabildiğim için kendimi şanslı hissediyorum... Öğretmenlerimiz iyi ki varlar. Belki ben yaptığım meslek seçimini öğretmenlikten yana kullanmadım. Seçimimi psikolojiden yana yaparak kendimi yine de öğretmenlere yakın hissediyorum. Çünkü onlar bilmedikleri kıyı da bir kente, bilmedikleri insanların arasında onları anlamaya çalışırken ben de ileride mesleğimi ele aldığım zaman onlar gibi hiç bilmediğim insanları anlamaya çalışacağım... Doğu da Hak. Kentte kış mevsiminin zor şartları altında kısada olsa o dönemi öğretmenimizin kısa ama içinde uzun bir ömür olan ikinci ve tek ömrü olarak sayıyorum. Öğretmenimizin ölen bebelerle, biten hayatlarla, adaletsizlikle, töreyle tükenen bu kentte geçirdiği zaman dilimi bize gösteriyor ki bizim bilmediğimiz yerlerde de bir nefes var ve o nefesler bizi bekliyor olabilir. Onlara bir şeyler katabiliriz. Onlardan bir şeyler alabiliriz... Öğretmenimizin de dediği gibi : Hiç kuşkusuz bir kez birinin bozması gerek töreyi. ... Biz bozabiliriz töreyi. Adaletsiz bir düzen olmasın bu topraklarda... Tümüyle bir eşitlik olsun demiyorum. Sadece adalet olsun istiyorum.... "Karın üstünde yalınayak yürüyüp ölmeyenlerdensiniz. " dediği çocuklardan değiliz biz belki ama onları anlayıp da hayatımızın aslında çok basit olduğunu yeniden hatırlamalıyız... Ve son alarak kitapta beni çok etkileyen şu bölümü sizlerle paylaşmak istiyorum ; " Hoca, benim kardeş hasta, diyor. Nesi var? diyorum. Ateşi var çok, diyor. Ölecek. İlaç vereyim mi? diyorum. Hayır, portakal ver, diyor. Portakal yememiştir hiç." ... Hiç portakal yememiş bir insanı ölümden kurtarmak yerine ona bir portakal vermek onu o an için ölümden kurtarmaktan daha iyiydi belki de... Edgü'nün bu muhteşem eserini okumayanların da en kısa zamanda alıp okumalarını bu kitaba da kitaplıklarında yer vermelerini isterim... Şimdi "Yattığın yerden kalkıp eline kalemi alıp yaşamadan ölenleri yaz."