"Bunca yıl neredeyse fark etmeden adım adım hayattan çekilen Mücellâ son bir dönme çabasıyla şimdiye kadar boş kalan yerlerini doldurmaya, eksik kalanları tamamlamaya,gençliğini yakalamaya kalkışmış olsa bile, bu kapının bir yandan da yaşlılığa açılmış olması, ona artık kendi hayatını kendi eline almışlara mahsus bir özgüvenle karayemişin ötesine geçme cesaretini de verdi. Çarşı pazar, bakkal manav, elektrik su faturası, belediye, postane, hastane gibi değil. Başka türlü. Mücellâ daha okula gitmezken,Neyyire Hanım'ın çamaşır gününde,karayemiş fidanının altında kendisine gösterilen o sınır taşının işaret ettiği bütün yasaklara duyulan gecikmiş merak. Eğer bir sebep yoksa üst üste iki kez geçilmeyen çarşı caddesi, camına göz atılmayan vitrinler; tek başına oturulamayan pastaneler,girilemeyen sinemalar, konserler; alelacele yürümeler,kimsenin yüzüne dikkatle bakmadan işini bitirip hemencecik eve dönmeler yerine nefes almak için inilmiş sahil yolu, parklar, bahçeler. O kadar kınanan ve adına "gezip tozma" denen şeyin doğrudan kendisine duyulan ilgi. "tam kitabı, Mücellâyı anlatan paragraf... Yetim Mücellâ..Annesinin dizinin dibinden ayrılmayan, sözünden çıkmayan,ilk önce 'Neyyire Hanımın uslu kızı', sonra 'Neyyire Hanımın hamarat kızı ' en son da 'Neyyire Hanım ve Mücellâ' olan, hayatı pencere arkasından izleyen, geç kalmışlığın farkında bile olmayan Mücellâ.. Bu kitabı Nar Ağacı ile kıyaslamak istemiyorum,evet aynı tarzda,kimine göre daha güzel kimine göre değil ama insanın yüreğini titreten, düşündüren, naif kalemiyle öyle güzel yazmış ki bir kadının hayatını..Ahh Mücellâ ahhh...
