Hasta bölümündeki dördüncü günümde, şef doktor hızla içeri girdiğinde ve benden tifüs hastalarının olduğu bir başka kamptaki medikal işler için gönüllü olmamı istediğinde, gece vardiyasma daha yeni başlamıştım. Arkadaşlarımın ısrarcı önerilerine karşı ve arkadaşlanmm hemen hemen hiçbirinin yardım önermemesi gerçeğine rağmen, gönüllü olmaya karar verdim. Bir çalışma partisinde kısa süre içinde öleceğimi biliyordum, fakat ölmek zorundaysam, en azmdan ölümümde biraz anlam olmalıydı. Bir doktor olarak denemenin ve arkadaşlanma yardım etmenin, bir bitki gibi yaşamaktan ya da sonunda hayatimi o sıralar olduğum gibi üretmeyen bir işçi olarak kaybetmekten şüphesiz, amacıma daha fazla anlam katacağmı düşündüm (Frankl, 1992, ss. 59-60).
Butun heyat boyu bunu etmek lazim deuilmi ki?Tesadufdur,beyem ruhi bunalim keciren her bir insan “ozumu yararsiz,hec kime lazim olmayan biriyem” kimi qeleme verir?Insanin dunyada var olma meqsedi faydali olmaqdir,yoxsa suur neye yarar?
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.