MESNEVi'NİN İLK ONSEKİZ BEYTİ
Duy şikayet etmede her an bu ney,
Anlatır hep ayrılıklardan bu ney.
Der ki, feryadım kamışlıktan gelir;
Duysa her kim, gözlerinden kan gelir.
Ayrılıktan parçalanmış bir yürek,
İsterim ben, derdimi dökmem gerek.
Şayet aslından biraz ayrılsa can,
Öyle bekler, vuslata ersin zaman.
Ağladım yer yerde hep ah eyledim,
Gördüğüm her kul için "dostum" dedim.
Herkesin zamanında dost oldum ama,
Kimse talip olmadı esrarıma.
Hiç değil feryadıma sırrım uzak,
Gözde lakin yok ışık, duymaz kulak.
Aşikardır can-beden, gör insanı,
Yok izin, görmez fakat insan, canı.
Ney sesi tekmil hava oldu ateş,
Hem yok olsun, kimde yoksa bu ateş!
Aşk ateş olmuş dökülmüştür ney' e,
Cezbesi aşkın karışmıştır mey' e.
Yardan ayrı dostu ney dost kıldı hem,
Perdesinden perdemiz yırtıldı hem.
Kanlı yoldan ney sunar hep arzıhal,
Hem verir mecnunun aşkından misal.
Ney zehir, hem panzehir, ah nerde var,
Böyle bir dost, böyle bir özlemli yar?
Sırrı bu aklın, bilinmez akl-ile,
Tek kulaktır müşteri ancak dile.
Sırf keder, gam, gitti kaç gün, kaç gece,
Geçti yanlışlarla günler, öylece.
Geçse günler, korku yok, herşey masal,
Ey temizlik örneği, sen gitme kal!
Kandı her şey, tek balık kanmaz sudan,
Gün uzar, rızkın eğer bulmazsa can.
Anlamaz olgun adamdan bil ki ham,
Söz uzar, kesmek gerektir vesselam!
Sayfa 30Kitabı okudu
··
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.