Zorla attın kendini dışarı diyelim, sokak başka bir zulüm... Etrafa bomboş bakan gözlerin... Amaçsız, adeta kendi kendine dolaşan ayakların... Ne işin tadı var, ne dostlarla yapılan sohbetin, ne rakının, ne denizin... Üstelik nereye gidersen git, bir türlü kurtulamadığın, aklına mıh gibi çakılmış o soru: Onlar -sevdiklerimiz- öldükten sonra ben niye yaşıyorum ki?
Sayfa 669
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.