Gerçeğin kurguyla bütünleştirildiği bir hikâyenin sonuna geldim.
Nereden başlasam, nelerden bahsetsem daha doğru olur bilemediğim bir hisle yazıyorum yorumumu. İnsanlıktan mı başlamalı, güzel ülkemin duyarsızlığından, yanlışından dolayı yanan canımdan mı, aşktan mı? Nereden başlamalı... Hangi ırktan hangi renkten olursak olalım insan değil mi kimliğimiz? Bazı insanlar kötü olmak için mi yaratılıyor yoksa sonradan mı kötü olabiliyorlar bu denli, anlamıyorum. Yüzlerce insanın zulüm gördüğü, öldüğü bir yerde başkaları için hayat devam ediyor; bu çok "acı ama gerçek " di mi?
Struma... Kimi âşık, kimi çocuk hatta bebek, diğeri yaşlı, bir başkası hamile. Ama hepsi İnsan! Mavi Alay: O da öyle! Onca İnsan nasıl olur da bu ülke, o ülke, diğer ülke tarafından sonsuzluğa bırakılır? Saçımı başımı yolmak geldi içimden. Yüreğim kaldırmadı; onların yüreği, bedeni neler yaşadı? Birileri nefes almaya devam etti, diğerleri son nefesini verdi. Kim daha şanslı diyemedim ben. Şans aramaya, bulmaya çalışmak da gelmedi içimden.
Ne büyük aşklar gömüldü kim bilir denizin altına. Ne umutlar, hayaller... Bir de kadın olmak vardı kitapta. Hele de bizim ülkemizde... Ne zor kadın olmak!
Öyle özel konulara yer vermiş ki Livaneli... Ciddi anlamda bir emek var ortada.
Okunmalı mı? Kesinlikle. Okuyun
