Livaneli'nin genel olarak kitaplarını severek okurum. Bu kitabını da sevdiğimi söyleyebilirim ama benim için bir "Kardeşimin Hikayesi" ya da "Mutluluk" kadar değil. Ama kitaba yorum yapan Yaşar Kemal'in dediği "psikolojik olarak mükemmel" cümlesinin gerçekten hakkını vermiş kitap. Yunus Nadi Roman Ödülü'ne layık olması da bunu kanıtlar nitelikte. Baş karakter Sami'nin intikam ve bağışlamak arasında hissettiği o ikilemi, vicdan ve öç duygusunun getirdiği bunalımı hissedebiliyorsunuz. Kitap köpek olmuş bir insanın artık kedi olma isteğini anlatıyor bize. Her milletten insanın mülteci olarak yaşadığı Isveç'ten Türkiye'ye uzanan intikam duygusu... Sami ve arkadaşlarının bu amaçla kurdukları planlar ve planları çok da ciddiye almayan hayat... Kitabın en sevdiğim özelliği de kitabın iki bakış açısıyla yazılmış olmasıydı. Tavsiye ederim size ama beklentiyi çok yüksek tutmayın derim. ( Kardeşimin Hikayesi'ni okuyanlar ne demek istediğimi anlarlar :)) Keyifli okumalar şimdiden: )
