—————————————————
ELEKTRONİK KİTAP DİZİSİ - 4
—————————————————
12 Eylül!. Türkiye tarihinin en kara günü.. Öyle bir gün ki, acısı yıllarca sürmüş, fakat buna rağmen hâlâ kimi gönüllerde tazedir yarası.. Onlarca gözaltı, onlarca işkence, onlarca eziyet.. Sağ da yara aldı, sol da.. Devrimcisi de yara aldı, muhafazakarı da, islamcısı da.. Yara almayan kaldı mı bu iğrenç günden?.
Mamak Askeri Cezaevi!. İşkence yapılan en namlı birkaç hapishaneden biri.. Diğerleri Diyarbakır ve Metris Cezaevleri.. Bütün cezaevleri kötüdür ama, bu üçünün namı dillere destansı.. Bu üçünden birinden kalmak, "Keşke ölseydim dedirdetecek cinstendi.." Ben de anlatanların yalancısıyım.. Yoksa kalmadım buralarda.. Türk Edebiyatının en başarılı şairlerinden Gülten Akın'ın da oğlu bir banka soygununa karışmış ve nasıl olmuşsa (o dönemler meşhurdu, her faili meçhul suç, birinin üstüne kalırdı elbet) siyasal suçlu olarak davası görülmüş ve Mamak Cezaevi'ne gönderilmiş..
Mamak, ölümevi.. Mamak cezaevi değil.. Mamak karmaşık.. Mamakta sağcı da yatar solcu da.. İkisi karma edilir.. Çektirilen eziyet ve işkenceler yetmezmiş gibi ateş ve barut tek hücreye tıkılır.. Ya unutacaksın husumeti ya da bir de siz vuracaksınız birbirinize.. Öyle böyle dayanamaz olur mahkumlar.. Talep ederler, biraz huzur, biraz rahat, biraz insanca yaşamak.. Reddedilir.. Bu, yaşanacak şey değil, çekilecek dert değil.. Ne yapmalı?. Tek çıkar var: Açlık Grevi!.
Öyle bir açlık grevi ki bu, ölüm orucuna döner kimi yerlerde ve kimi kimselerde.. Ölen de olur nitekim.. Ağır hastalanan da.. Bir hafta süren de olur, birkaç ay da.. Bu kitapta Mamak Cezaevi'nde 42 Gün süren grev anlatılır.. Şairimizin oğlunun da katılmış olduğu.. 42 gün.. Aç, susuz..
Fakat, bu grev ve acılar, çekilen dertler mahkumları mı bağlar?. Ya anneleri?. Ya babaları?. Ya eşleri, nişanlıları, sevdicekleri?. Ya onlar?.
42 Gün'de Gülten Abla bunlara yer veriyor.. Mamak önünde bekleyen anneleri.. Açlık grevine girmiş çocukların annelerini, eşlerini.. Onların da bu acıdan aldıkları nasiplerini şiir ve hikayeyi harmanlayarak anlatır.. Gözler önüne serer bu hazin tabloyu..
Yüzseksenüç imza toplanır.. Beş kişi, beş anne baba, alırlar bu imza tomarını kendine halk adamı diyen birine götürürler.. Götüremezler.. Durdurulurlar çünkü.. Aman Elma Bey'in işi başından aşkın, halk adamı o diye geri çevirirler.. Biri alır iletirim diye.. Ama sonuç?. Bilemeyiz.. Hele ki görevlinin bu dertli aileler karşısında kendi sunduğu dertleri.. Bu hikaye ayrı bir etkiledi beni.. Bizim, sanki yeryüzünün en ağır acısını çekiyormuş gibi o küçük sıkıntılarımız geldi aklıma.. Oysa ne acılar var yeryüzünde.. Bilemiyoruz..
İşte bu yüzden okumalıyız!. İşte bunun için yazmalıyız.. İşte bunun için anlatmalıyız.. Herkesin "Ben" diye sadece kendi derdine düştüğü bu devirde "Biz" diyebilmeliyiz.. Merhem olmak lazım insanlara.. Merhem olmak lazım birbirimize.. Bunun için de önce yaralarımızı görmeli, yaralarımızı bilmeliyiz..
