Anthropos Apteros Contra Naturam
morfiniyiz birbirimizin,karma damarların yankısı
dozajı günbegün artan çağırma sesi göğ'lerin ve gözlerin
çoğaldıkça yağmurların tezgahında biçilmiş giysiler
patlayan tomurcuk kanları ve sevginin ölümcül çelengi
boynumuzda göçlerin korkunç sanatıyla yükselen
çöl'de kılavuzsuz kalmış,soğutur gecenin kumulunu
denizin kanından fışkıran kaçınılmaz vakte doğru
oksimoron tasviri acı'nın ,giyotin dil'i barbarların
yitirtmez çilesini umut çiçekleri toplayanların
suda boğulan bir sözcüktür yalnızlık
sessiz ve köpüksüz anaforu kendi kendisinin
okyanusta bir pıhtı,dünyalık misafirliğini taşıyan
kalb arıları ölmüş hiçliğinin
bahtının zar fincanı paramparça
o kötü geçmişi gören gözlere arınmaya
kırk tas su dökememiş zaman ve aşk
çizik bir plak
kırık bir vazo
kaygıları tüketilmiş bir ruhu oyalıyor
kalb'inin yüzünü her sabahın
unutmama sularıyla buzul parmaklarına yıkatan
mekanik bir acı taşıyıcısı
kanatsız bir insan doğaya aykırı
yükseltmeyin yükseltmeyin yükseltmeyin diyor
yaşıyor olduğumu,mezar taşları rüzgarlarına doğru...
Sayfa 82
··
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.