Kendi kendine, “Ölüm bitti” “O yok artık” diyip ölen İlyiç bize sürekli ne kadar bastırsak da ölüm korkusuyla yaşadığımızı ve aslında bu korkunun ancak ölümle dineceği ikilemini gösterir. Sürekli çevremizde ölenleri görüp hayatımıza hiçbir şey olmamış gibi devam eden biz değil miyiz? Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayan biz değil miyiz? Çevremizde biri ölünce sahiden iyi ki o ölen biz değiliz diye gizli gizli sevinen biz değil miyiz? Ah be gerçeklerle yüzleşmek ne acı...
