Arthur C. Clarke ve onun çağdaşı olan bilim kurgu yazarlarını-örneğin Isaac Asimov- günümüz bilimkurgu yazarlarından ayıran en önemli özellik bu dönem yazarlarının eserlerinde bireyden çok toplumun değişimi, değişimin birey üzerinden anlatılmasından ziyade toplum üzerinden anlatılmasıdır. Bu romanda da bunu destekleyen en önemli özellik baş rolün gerçekte hiçbir karaktere ait olmayışıdır. Baş rol olayın/kurgunun kendisidir. Yine bu dönem amerikalı bilim kurgu yazarlarının hissettirmeden geçemediği Sovyet kültürü/kültürsüzlüğü/tek kültürlülüğü ve tehtidi romanda uzaylıların toplumu değiştirme mekanizması üzerinden verilmiş ve bence bu çok başarılı bir biçimde yapılmış. Bunun yanında hemen hemen her zaman uzaylıların ziyareti bizim veya onların galip geldiği bir çatışma ortamı olarak işlenmiştir ki bu romanda böyle bir şey bulunmuyor. İnsanı en çok düşündüren de bu. Çatışma olmadan roman nasıl ilerler derken yazar insanı şok edecek kadar özgün bir son ve karmaşayla romanı bitiriyor ve şimdiye kadar okuduğum veya izlediğim hiç bir eserde rastlamadım en çaresiz ve karşı konulamaz sonla karşılaştırıyor insanlığı. Kendisiyle. Romanın en ilginç tarafı kanaatimce bu yönü. Romandaki kişilere gelirsek; uzaylıların lideri konumunda gözüken Karellen ve insanlar ile uzaylılar arasında iletişim kurulması için seçilen ilk kişi olan Genel Sekreter Stormgren romda karakter derinliği barındıran kişiler. Diğer karakterlerin tamamı ise kişilikleriyle olayı şekillendiren değil de olayın devamı ve anlatımı için kullanılmış oyuncular diyebiliriz. Bu durumdan kurtulabilen diğer iki karakter ise Bir dereceye kadar Rashaverak ve Jan diyebiliriz ama okuduğunuzda siz de göreceksiniz ki bu iki karakter de aslında romanı sonlandırabilmek adına varlar ve kanımca bir düşünceyi veya olguyu temsil etmiyorlar.

Son NesilArthur C. Clarke · Varlık Yayınları · 19973,470 okunma

·

21 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gürcan Soysal