Kolaysa sen söyle!
Tam karşımda oturuyordu
ve bir çok şeyi ima eden edasıyla;
Konuş diyordu konuş...
Varsa söylemek istediğin...
Kalbim ağzımda,
Konuşsa yanacak,
Sus da bilmesin,
Güçsüz sanacak.
Sapladı hançeri ciğerime,
Paramparça,
gerçeklerle kalbim.
Ben de sustum.
Geleceğimiz için fallara bakmaya niyet etmişti,
Kahveyi de o yüzden içmek istemiş.
Bilmiyordu gerçekler için falların anlamsız olduğunu,
Televizyondaki Gencebay:
Vazgeç gönlüm diyordu..
Mevki-makam-kıdem,
Girmişti aramıza,
Uçurum örmüştü gönül tahtımıza.
Son konuşma oldu bu,
Sonrası yok...
Konuş diyordu konuş...
Gelecek için nasıl söz verilir,
İnan ki bilmiyorum.
Tanrı mesleğine göre sorgulamaz!
O da onu bilmiyor.
Sustum ben de diyemedim iki kelime,
Mevkisi olmayanın sözü de olmaz diye.
Şimdi ayrıldık,
O evine, ben köyüme.
Giderken sarılmak istemiş,
belki de son kez,
geldiğimde uzattığım eli tutmayanım.
Kokusunu bıraktı sızlasın için diye.
giderken ardına bakıp umut verenim.
Her anı yazdım o farkında olmadan,
Şimdi gitti evine vakit geç olmadan.
Ben kaldım ortada,
Ona hiç gocunmadan...
Onun da sebeplerine çareyi
Orhan abi söylemişti:
Vazgeç gönlüm sen bu aşk...
··
5 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.