Caz müziğin en büyük efsanelerinden Miles Davis'in dilinden kendi otobiyografisini okurken o kadar çok şeye tanık oluyorsunuz ki; savaş sonrası amerikan caz müziğinin sürekli değişen ve gelişen süreçlerine, cazın neredeyse tüm efsaneleriyle dolu hatıralara, uyuşturucu ve alkolle yitip gitmiş dehalara, hüzünlü derin bir iç çekişle Bird'e, Coltrane'e, bir asi ve sürekli arayışta bir yaratıcı olarak Davis'in müzik ve hayat hakkındaki fikirlerine..... İçindeki müzik tutkusunun ışığında geçmiş, en dipten başlayıp, alkol, kokain ve eroin bağımlılığının pençesinde onlarca grup yüzlerce müzisyen binlerce mekanda geçen ve caz tarihini yeniden yazan bir hayat. “Dinle. Hayatımda duyduğum en büyük haz -elbiselerim üstümdeyken- 1944'te St. Louis, Missouri'de Diz ve Bird'ü beraber çalarlarken dinlediğim andı. On sekiz yaşındaydım, Lincoln Lisesi'nden yeni mezun olmuştum. Diz'le Bird'ü B'nin orkestrasında dinlediğimde kendi kendime, 'Ne? Nedir bu?' dedim. Öyle müthiş bir şeydi ki; korkunçtu. Dizzy Gillespie, Charlie 'Yardbird' Parker, Buddy Anderson, Gene Ammons, Lucky Thompson ve Art Blakey, hepsi bir arada; B'yi henüz saymadım: Billy Eckstine bizzat. Çok orospu çocuğu bir orkestraydı. O müzik içime işlemişti moruk. Müzik kanıma girmişti ve duymak istediğim tek şeydi. O orkestranın çalış şekli duymak istediğim her şeydi. Müthişti. Ve ben çıkıp onlarla çalıyordum'' open.spotify.com/album/4sb0eMpDn...

Miles DavisMiles Davis · Encore Yayınları · 201413 okunma

··

153 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.