Gönderi
Zweig'in adsız karakteri kibirli, gururlu, zengin ve seçkin yaşamını bir gecede şehrin olağan akışı içinde kendince olağan üstü şekilde yaşamaya başlar. Sadece kendisine yaşayan birinin içindeki arzu, şehvet, kontrol etme, tutkulu ve doyumsuzluk isteği ruhsal iktidarsızlık olarak tanımlanır. Bu yetersizlik içinde -hatta acı çekmek için bile yetersiz olan- çevresiyle kalın duvarlarını aşamayan duygusal donukluğu içinde sürüklenen bir adamın sıradanlığı kendi içinde mi, yoksa çevresinde mi? Bir gecede kötülüğü de benimseyen, iyiliğin hazzına da varan ilginin ve ilgisizliğin aynı anda bir oyunun içinde karmaşık duygular içinden eski hayatından kaçan sert kabuğundan kurtulma çabasıdır.
Günlük yaşamda insanları harekete geçiren her duygu her ses onlara ne yapmaları gerektiğini söyleyen birer haberciydi. Bu hayatın kontrol mekanizması içinde suçluluk duygusu, utanç, gurur, hoşnutluk gibi her duyguyu yaşamaya cesaret etmiştir.
"Denizde susuzluktan ölen biri gibiyim" der. Oysaki sosyal, konuşma becerisine sahip, özgüvenli biri olarak bütün insan ilişkilerinin korkusu içinde; ama haz verici, çünkü kendi yalnızlığının dayanılmaz ateşinde kavrulduğu duvarları yıkmaya az kaldığını da hisseder.
Bütün bunlar sıradan şeyler, bu insan için mucizevi bir şeydir. Bütün bir gece aradığı şey bir insanın ona ihtiyaç duyması, birileri için var olduğunun farkına varmasıdır. Önemli olan "hatasız, duygusuz, dünyadan kopuk centilmen olmaktan" sıyrılabilmektir. Kendi kendini anlamaya başlayan bir insanın diğer herşeyi de anlamaya başlayabileceği, geçmişin bir hazırlık olduğu hatasından kurtulacağı yaşadığı her duygunun verdiği hazzı alarak kendini bulan birinin kaybedeceği hiçbir şey olmayacağının farkına varan bir adamın yeryüzüne çıkışı...işte hepsi bu!
·
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.