Hepimiz için geçerli olan şeyler vardır,mesela ölüm gibi,mesela zaman gibi... İnsanız,toplumda yaşıyoruz.Toplumda yaşamanın gerektirdiklerini yerine getiriyoruz,bize uysa da uymasa da...Ve yine biz insanlar hayatımızın büyük bir kısmında ölüm gerçeğini göz ardı ederken zaman gerçeğini daha çok elde etmeye,kendi tabirimizle zamanı kazanmaya çalışıyoruz.Peki nasıl?Hızlı yaşayarak... Her gün daha da hızlı hale gelen iletişim ve ulaşım araçları,internet,insanların hayatını kolaylaştıracağına zorlaştırıyor.Dünyanın hızına yetişmeye çalışırken durup kendimizi dinlemeye,sevdiklerimizle vakit geçirmeye ,etraftaki güzellikleri görmeye “zaman bulamıyoruz”.E ne anlamı kaldı hızlı yaşamanın?? Momo da işte tam bu konuyu ele alıyor sonra da bir güzel yüzümüze çarpıyor,ne kadar doğru demekten başka seçenek bırakmıyor bizlere. Biraz da Momo’dan bahsetmesem olmaz. Momo;yetimhane kaçkını,gezgin,10-11 yaşlarında(kendisine göre 102) tatlış mı tatlış bir kız ve onu diğer insanlardan ayıran bir özelliği var:Dinlemek;konuşan kişiye kara gözleriyle bakıp lafı bitse de ben de konuşsana niyetiyle değil,gerçekten dinlemek için dinlemek. Bu öyle bir şey ki ona derdini anlatan insan kendi kendine devasını buluyor,sıkıntısı olan rahatlıyor ve Momo dillere destan oluyor.Hatta bir de deyim çıkıyor”Git bir Momo’ya uğra”(Herkes momo gibi olsa dünyada anlaşmazlık diye bir şey kalır mıydı acaba?) Hayat çok güzel devam ederken birden ortaya duman adamlar çıkıyor:Ağzında sigaraları,tek tip evrak çantaları,takım elbiseleri,aynı tip şapkaları...Duman adamlar aniden geliyor,etrafı soğutuyor,sigara dumanıyla dolduruyor sonra da insanlarla bir anlaşma yapıyor: O güne kadarki hazinelerini(yaşam sürelerini)hesaplıyor,insanlıkların günlük işlerine aynı şekilde devam ederlerse hayatlarının bir hiç olarak bitireceklerine ikna ediyorlar. Bunun sonunda ise bir teklif sunuyorlar;günlerinin 24 saatinin en az şu kadarını tasarruf et,biz bunu senin için saklayalım,sonrasında ise bunu faiziyle sana verelim ve hepsini kendin için harca. İnsanlar bu teklifi kabul ettikten sonra duman adamlar hiçbir iz bırakmadan kayboluyorlar ve insanlar onlara dair hiçbir şey hatırlamıyorlar,tek bir şey dışında:İşlerini hızlı bitirmeli,vakit kaybetmemeli ve zamandan tasarruf etmeliler. Bir iki derken bütün insanlar bu anlaşmanın kurbanı oluyor.Artık vakit kaybetmemek için tek tip evler yapılıyor,restoranlarda herkes yemeklerini ayakta yiyiyor,kimse kimseye vakit ayırmıyor,birbirini dinlemiyor... Tabi bu sistemde duman adamlara sorun çıkarabilecek bir etken var:çocuklar.İlk başta hepsinin ellerine çok pahalı,şaşalı ve hayal güçlerini kullanmalarına gerek kalmayacak kadar eksiksiz oyuncaklar veriliyor. Sonrasında ise etrafta boş boş dolaşıp trafiği yavaşlatmaları,anne ve babalarına zaman kaybettirmeleri gerekçesiyle hepsi toplanıp bir yere dolduruluyor,etrafta dolaşmaları yasaklanıyor. İşte böyle bir sisteme karşı çıkabilecek tek kişi var:Bizim MOMO. Çocuk kitabı falan demeyin,okuyun,okutturun...En azından bir şeylerin farkına varmanızı sağlayacaktır.

MomoMichael Ende · Pegasus Yayınları · 201766,6bin okunma

·

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ZamanYolcusu