Rasulûllah'ın hüznü daimî, tefekkürü aralıksız idi . Rahatı yoktu, zaruret olmaksızın konuşmazdı. Sükûnet hali uzun sürerdi. Bir söze başlayınca yarım bırakmadan tamamlayarak bitirirdi. Birçok mânâları bir kaç kelimede toplar öyle söylerdi. Sözleri dâne dâne idi. Ne lüzumundan fazla ne de az idi.
Öfkelendiği zaman yerinden kalkmazdı. Hakk'a itiraz edilmesinin haricinde öfkelenmezdi. Dünya ve dünyalık şeyler onu öfkelendirmezdi. Kimsenin farkına varmadığı bir hak çiğnendiği zaman öfkelenir, hak yerini bulunca öfkesi giderdi. Hiçbir zaman kendisi için öfkelenmezdi. Kendini müdafa da etmezdi.
Sayfa 33 - Erkam YayıneviKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.