Çocukta, kendisinde aklın varlığına işaret edip görülmesi gereken ilk şey utanmadır. [Utanma] , [çocuğun] kötüyü hissettiğini gösterir. Hissetmekle beraber ondan sakınır, uzak durur, kendisinden veya kendisinde [kötülük] zuhür etmesinden korkar. Çocuğa bakıldığında, onun yüzsüzlük yapmadan, gözünü sana dikerek bakmadan yere bakarak utandığı görülür. Bu, onun asaletinin ilk delilidir, onun nefsinin iyi ve kötüyü hissettiğinin göstergesidir. Onun utanması, kendisinden bir kötülüğün zuhür etmesinden korkarak nefsin kendini sınırlamasıdır.
İşte bu, ayırt etme ve akıl ile iyinin tercih edilmesi ve kötüden uzak durulmasmdan başka bir şey değildir. Ve işte bu nefs, te’dîbe hazırdır ve itina göstermeye uygundur, ihmal etmemek, yakınlık ve karıştırma ile onu bozan karşıtlarıyla bırakmamak gerekir. Erdemi kabule hazır olmak bakımından durum bu ise, çocuğun nefsi, henüz bir süret işlenmemiş şekilde saftır. Kendisine ait bir görüşü, onu bir şeyden başka bir şeye meylettiren bir kararı yoktur. Bir süret nakş olunduğunda ve onu kabul ettiğinde, buna uygun olarak yetişir ve onlara alışır.
İbn Miskeveyh
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.