Memedin karısı uçsuz bucaksız bozkırın ortasında dikilmiş duruyordu.Eğilip toprağı eşeledi.Epeyce aradıktan sonra birkaç tohum buldu toz içinde kalmış ellerinin çatlaklarına toprak dolmuştu.Tohumları sildi sonra dişledi.Yüzünü acıyla buruşturdu.Sonra bu tohumları başörtüsüne düğümledi.
Kendi kendine:”Vay,” dedi,” vay garip başım.Tümüde çürümüş...vay,” dedi, “ vay.”
Toprağı hırsla,yiyecekmiş gibi ,korkuyla yeniden eşelemeye başladı,Elleri tarlanın yumuşak toprağı içinde çırpınıp duruyor,bir tohum bulunca uzun uzun yokluyor,sonra elleri ayakları kesilip,toprağın üstünde kalıyordu.
“Vay,” diyordu,”vay emeciklerim.”
Tarlada azıcık olsun bir yeşillik yoktu.Boydan boya uzanmış bir boz toprak...Başkaca yaşama belirtisi yoktu.
“Ölürük,” dedi,acımızdan ölürük bu yıl.”
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.