Cengiz Aytmatov’un kitaplarını her zaman akıcı ve konu itibarıyla etkileyici bulmuşumdur, özellikle de Gün Olur Asra Bedel’i. Ancak bu kitap, konusu göz önünde bulundurulduğunda benim için hayal kırıklığıydı ya da ben beklentimi çok yüksek tutmuştum. Her ne kadar Louis Aragon bu kitabı en güzel aşk hikâyesi olarak ilan etmişse de benim için bir kadının ne kadar bayağılaşabileceğini göstermesi ve bu bayağılaşmanın aşk olarak atfedilmesi bakımından vasat bir kitap olduğunu itiraf etmeliyim. Vadideki Zambak’ın Henriette’sinin zıttı bir karakter: Cemile. Savaşta olan, geleneklerine bağlı bir eş: Sadık. Dışarıdan saf gibi duran, herkesin alay ettiği ama içi nefsâni duygularla dolu olan: Danyar. Evet, kitabın sonlarına doğru yazar, Sadık’ın aşka pek değer vermeyen biri olduğunu gözler önüne seriyor belki lakin bu, aldatma kavramını masumlaştıramaz ya da gerçek aşkın peşinden ne olursa olsun koşmamız gerektiğini gösteremez bu her ne kadar Cemile ve Danyar’ın aşkı (!) da olsa. Her ne kadar kayınbirader Seyit, onların hep mutlu olacağına inansa da bu aşkın bana göre sadece tensel bir karşılığı var, bu zamanla sönecek ve yerini başa çıkılması gereken yoksulluğa bırakacak. Tüm bunlara rağmen diline söylenecek bir şey yok. Her zamanki gibi alıp götürüyor bizi Aytmatov.
