Günün birinde insanın canı artık bir şey yapmak istemez.Hiçbir şeyle ilgilenmez Ve kurur gider üstelik bu isteksizlik geçici değildir hatta giderek de artar. Günden güne haftadan haftaya daha kötü olur. İnsan kendinden hoşlanmaz sanki içe bomboştur ve dünyayla bağdaşamaz. Sonraları bu hisler de kalmaz ve hiçbir şey hissetmez olur.Bütün dünyaya yabancılaşmış ve artık hiç kimse onu ilgilendirmez olmuştur. Ne kızgınlık duyar ne de hayranlık. Niye sevinmesini bilir ne de üzülmesini. Gülmeyi de ağlamayı da unutmuştur. Böyle bir insanın içi kaskatı kesilmiştir. Artık hiçbir şeyi ve hiç kimseyi sevemez. Bu durumda artık hastanın iyileşmesini olanak yoktur geriye dönüş kalmamıştır. Bomboş kül rengi bir yüzle ve nefretle çevresine bakar tıpkı duman adamlar gibi. Onlardan biri olup çıkmıştır. Hastalığın adına gelince buna ölümcül can sıkıntısına denir
Sayfa 268
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.