·
88 görüntüleme
"Engelli insanların neler yaşadıklarını, çaresizliği, hapsolmuşluğu öyle güzel hissettirdi ki halime bin şükür ettim. " Engelli insanların kitaplarda değil, gerçekten yaşadıklarını ve bu yazdığını okuduğunu hatırlatmak istiyorum. Yani ömür boyu o yarayı bedeninde taşırken yaşamaya devam eden insanlar "gerçekten" var. Başarı hikayelerine de inanmıyorum. Engellilerin "bile" bir şeyler başarabileceğini anlataduran masallara karnımız tok. Başarısızlığı ve çaresizliği de sevebilmek gerek. Sadece sol ayağı varken hiçbir şey yapamayabilirdi de, bu bir sorun olacak mıydı, yani bu "başarısızlık"? Son olarak Dostoyevski'den alıntı paylaşıyorum: "Başkalarının zavallılığına bakıp kendi haline şükredenlerden tiksiniyorum."
1 önceki yanıtı göster
Gerek 
Christy Brown "
Sol Ayağım" ve devamı olan "
Her Gün Hüzün"de, gerekse 
Gülseren Gümüş kendi hayat öyküsünü kaleme aldığı "
Duvarları Aşmak"da sağlıklı bir beynin bedensel engele rağmen hayatta bir çok şeyi başarabileceğini, uğradığı haksızlıklar, tanıklık ettiği ahlaksızlıklar karşısında ayakta kalabileceğinin birer örneğidir. Bunlar "acımak" şöyle dursun örnek alınacak, insanlık adına onur ve gurur duyulacak kişiliklerdir.
Mensubu olduğum, yozlaşmış, insani ve ahlaki değerlerini yitirmiş bir toplumda her gün kişiliğimi ve kimyamı muhafaza etme çabası içerisindeyken, bir de bedensel bir engelle sınanmadığım için şükrediyorum. Hamd olsun.
Alıntınıza gelince; herkes his ve düşüncelerinde özgürdür Saygı duyarım.
https://1000kitap.com/yazar/dostoyevski ise; zaman zaman kendi hayatından kesitler işlediği kitaplarında betimlediği karakterler genellikle toplum dışı ve bet tiplerdir. Çarpık ve tembel bir zihniyeti zavallı olarak nitelendirmiştir...
Paylaştığım alıntı ve yaptığım yorum ile kendimi yeterince ifade edemediğimi, yanlış anlaşılmalara sebebiyet verdiğimi yorumlarınızla bana gösterdiğiniz için 
kapitalist, 
cicoretti size teşekkür ederim.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.