Geçen gün bir tahlil yazısında, övülen bir şiir kitabının hararetli savunmasında, okur, o bir sayfaya üçbeş dizenin iliştirildiği, şiirlerin bir solukta okunup bitirildiği şiir kitaplarının yüzlerce sayfalık felsefe, tarih ve sosyoloji vb. kitaplarının yanında, okunmuşlar listesine yakışmadığı konusunda bizlere telkinler veriyordu. Oysa bazen bir solukta okunduğu iddia edilen o dize, ruhun perdesini öyle bir kımıldatıverir ki, o notlar aldığımız, en baştan defaatle okuduğumuz yüzlerce kitabın size veremediğini, bir emanetmiş gibi hürmetle bırakır heybenize... Sadece bir dize, bazen hiç şahidi olmadığınız sırlı bir rüzgâr gibi, toprağı eşeleyip, içine oyuncağınızı sakladığınız günlerden haberler fısıldar size... Tıpkı kalbini görebildiğiniz birisiyle konuşmanın sizleri getirdiği o yepyeni, o aydınlık, o şaşırtıcı cümleleri, söylediğiniz ama bir yabancı gibi uzaktan hayretle dinlediğiniz o bilinci aşan dakikalar gibi... Furüğ Ferruhzad'ın şiiri bana Fransız yazar George Sand'ın satırlarını anımsatır hep, etkilendiği yazarlar arasında yer aldığını düşünmekle birlikte, elimizde bu hususta kesin bir bilgi bulunmamakta :) Ama Sand'ı okuyanların inanılmaz benzerliği onaylayacağını tahmin ediyorum... İlk şiir mecmuası 'Esir' ile şiir serüveninin ikinci yarısını başlatan 'Tevellud-i Diger' arasında inanılmaz bir değişim söz konusu...Esir'i serazer bir ruh ikliminde, Romantizmin tesiri altında özgürlük ve şahsiyet mücadelesi içerisinde kaleme aldığını, şiirinin ikinci yarısında felsefi ve sosyal konulara eğilim gösterdiğini gözlemliyoruz. Füruğ, kadın şairlerin boşluğunu (sayıca azlığını) büründüğü katıksız, korkusuz, yalın ve içten duruşuyla aşabilecek kadar şair...'Kadından şair olmaz' kabulünü de bence ziyadesiyle al aşağı etmiştir. Beni en çok büyüleyen, Onun kendisiyle konuştuğu şiirleriydi...Hitabında ki ince sızı, bir o kadar keskin ve hırçın, bir anda ölesiye yalnız, bir anda sevginin en alımlı çağında derin bir tebessüm ve onu besleyen sayısız hüzün...Evet hüzün kaybı, tebessümü öldürür... Füruğ 'un dayatmalardan kendine bir doğrular ekseni yarattığına okuduğum diğer eserlerinde de şahit olmuştum, şöyle ki ona göre hâkikât onu bağıranların sönük bakışlarında değil, yaşayanların halisâne pişmanlığında... "Ah eğer denizlerime bir yol olsaydı Dalmaktan bir korkumuz olmazdı." Füruğ Ferruhzad, şiirle olan bağını şöyle dile getiriyor; "Belki şiir görünüşte beni mutlu kılamaz , ancak ben mutluluğu kendim için başka türlü yorumluyorum.Mutluluk benim için güzel elbise iyi yaşam ve iyi yemek değil.Ben , ruhum memnun olduğu zaman mutluluk duyuyorum ve şiir benim ruhumu memnun ediyor..." ... Marcel Khalife 'in olağanüstü performansını ve Oumaima Khalil'in bu nefis yorumunu , "Kederli İpek" in ruhuna çok yakın bulduğumdan, sizlere de duyurmak istedim... youtu.be/kr1jR-EA_fo Şiir okumalar...