Ne Kitapsız Ne Kedisiz"
Kitap aracılığıyla zenginlik ya da beğeni inceliği gösterisi, kitap dışında yaşam bilmemek (kitap dışında bir yaşamı unutmak), bilgililiğiyle övünmek... Pek anlamsız göründü bunlar bana. Hem kitapça zenginlik, bulunmaz kitapların ardına düşme, bir çeşit spor; sınırlar vardır, tanımak zorundasınızdır; "el elden üstündür" demesini öğrenirsiniz. Bildikleriyle övünmekse, bilmediklerimizin —bir şeyler öğrendikçe daha da büyüyen— uçsuz bucaksız ummanı karşısında ne kadar zavallı bir çaba...
Bu alıntı ile başlamak istedim yazıma aslında kitapla ilgili olmayan bir yazı yazmak istedim fakat yapamadım Bilge Karasu benim için Türk Edebiyatının en özgün isimlerinden biridir. Yazarlık yanında felsefenin harmanlanarak iç içe girdiği yazıları, öyküleri ve romanlarının tadını başka bir yazarda bulmak çok zordur ki bu kitap denemelerden oluşuyor kendimce tavsiye ederim ama kimse umursamasa da benim için değişen bir şey yok ben edebiyat geçmişi olan bir birey olarak yazara olması gereken değeri gösteriyorum insanlara bunu anlatma ihtiyacı duymam Karasu Birgün bir şekilde anlatır. "Fırın da silah, kalem de silah"
Karasu'nun bu dizesinden başlayarak Bilge Karasu, Füsun Akatlı- Metin Altıok ve kızları Zeynep Altıok bağlamında birkaç cümle yazmak istiyorum.
Bilge Karasu ile Füsun Akatlı çok samimi arkadaşlar hatta Zeynep Altıok ikinci babam diye bahseder Karasu'dan giriş cümlesinde olan kalem de silah Madımak katliamına atıf yani yakılarak öldürülen Metin Altıok'a ... Füsun Akatlı ise The Marmara terör saldırısından kıl payı kurtulup kızını tekrar aynı kadere ve de kedere mecbur bırakmayan akademisyen, eleştirmendir.
Soner Yalçın Zeynep Altıok ile bu terör saldırısından bahsederken "Bizi ne çok öldürdüler." Diye geçirirmiş içinden bu söze katılmamak ve bu sözü içimizde tekrarlamamak mümkün mü ?
