Bu inceleme kendini heykeltraş, marangoz vb zanneden ebeveynlere (aynı zamanda müstakbel ben'e) ithaf edilmiştir. Kendi ailem ve çevrem de dahil olmak üzere gözlemlediğim yetişkinler, çocukları ellerinden geldiğince - nasıl bir heykeltraş çamura istediği şekli vermeye çalışıyorsa - şekillendirme çabasındalar. Ama bir farkla... Heykeltraşların aksine ebeveynlerin işi heykelcikleriyle asla bitmez. Uğraşırlar ha uğraşırlar... Rötuş kısmına asla ulaşamazlar. Ebeveynlere de yazık... Hayat boyu devam eden bir "zanaatkarlığa" mahkumdurlar. Yont babam yont. Eldeki malzemeden istedikleri ürün ortaya çıkmadı mı? Hadi yeni baştan... Kolları sıvayıp aynı malzemeyle bambaşka bir şey yapmaya başlarlar. Komşunun ağacı ağaç da bizimkisi çalı mı? Biz neden yapamayalım? Ha öyleydi ha böyleydi derken yontula yontula eldeki malzeme de perişan olur. Kenara atıldığıyla kalır. Eh darısı bi küçüğüne... Ondan neler çıkar neleer, hele biz bir yontmaya başlayalım. İşte çocuklar, yetişkinlerin elinde yoğrula yontula böyle şekillenip giderler. Ta ki kendileri de birer yetişkin olana kadar... O zaman da ailelerinden kalan mirası devralırlar ve "biz babadan böyle gördük" parolasıyla başlarlar kendi heykelciklerini yapmaya. Bu kısır döngü böyle devam eder gider... Aziz Nesin bunun böyle olmaması gerektiğini hem mizahi hem iğneleyici bir dille yazmış yazmasına da ne kadar vahim bir durumda olduğumuzu, çocuk romanı yarışmasına gönderilen kitabın, jüri tarafından "tepki çeker, öğretmenlerin değerini düşürür" korkusuyla elenmesi apaçık ortaya koyuyor. Yine de hiç olmazsa, kitabı okuyan bir kaç kişinin kendini sorgulamasına sebep olmuştur diye umuyorum. Heykeltraşlığı, marangozluğu işin erbabına bırakıp çocukları bir malzeme olarak değil, çocuk olarak görebildiğimiz günlere ulaşmak dileğiyle...

Şimdiki Çocuklar HarikaAziz Nesin · Nesin Yayınevi · 201916.9k okunma

··

18 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Lady Godot