Hayatımız boyunca çeşitli yol arkadaşlarımız olur. Okul arkadaşı, iş arkadaşı, asker arkadaşı… Bazen saatlik, bazen dakikalık hatta saniyelik arkadaşlıklar. Gördüğümüz insanların yüzlerinden, gözlerinden ziyade durumlarına bakarız çoğu zaman. Bakımlı, şık giyinen bir kadın gördüğümüzde “kocasının parasını yiyor”, zengin bir gençse “babasından alıp armut piş ağzıma düş demiş” hatta inançlarına göre insanları saniyesinde yaftalar, ön yargılarımızla aynı dakikada sonuca varırız. Oysaki her insanın yaşadığı acılar vardır. "Geçtiğine siz bile inanırsınız ama geçmez. O sızı hiç dinmez ve bir yerlerde gizlenir kalır.” O acıları öğrenmemiz mümkün olabilse bile anlamamız gerçekten zor olacaktır…. Yazar Mehmet Yılmaz bu acıları bize anlatırken yaşamamızı da sağlıyor. Kimi yurdumda, kimi komşu yurtlarda yaşanılan acılar. Ama en önemlisi insan olmak. “İnsan insandı” (Sayfa 116) ve nerede olduğu, hangi dinden, hangi ırktan olduğunun hiçbir önemi yok. “Bugün insanlık için en kritik mevzu budur: iyi bir insan olmak ya da olmamak” (Sayfa 30) Kitabın kapağını kapattığımızda o insanların yaşadığı acılar bizim de yüreğimizde dağlanıyor. Tabii “okuduğu bir romandan bile etkilenip ağlayabilecek kadar merhametli” (sayfa 14) isek! Yoksa kitabın kapağını kapattığımızda bir buzdolabının kapağını kapatmış gibi hayatımıza devam da edebiliriz… Kitabı okumaya 7 gün önce başladım ve 1 haftada okuyarak bu akıcı ve kısa kitabı en uzun sürede okuma rekorunu kırmış oldum sanırım. Eseri yavaş yavaş okudum; fakat bu kadar uzamasının sebebi hayat yoluma düşen çalışma yoğunluğu ve başka başka yorgunluklardan oldu. Tabii ben kitabı okuyasıya kadar arkadaşlarımız güzel eserin sayfasını incelemelerle doldurdu. Benim de tespitlerim sanırım benzer olacaktır. Kitabın ismini az önce kullanmış oldum ve kitabın tamamını yansıtan, başarılı bir isim olmuş. Zira “Mavi Otobüs” olma ihtimali de varmış. Bu isim bana hemen Mustafa Kutlu’nun Mavi Kuş’unu hatırlattı. İyi ki Yola Düşen Gölgeler olmuş… Otobüs yolculuğuyla eserine başlayan yazar, savaşlara, günümüz değerlerine, yanlış siyasetin etkilerine, zorunlu evliliklere ve birçok konuya insan üzerinden değinerek bitiriyor yolculuğu. Bana göre savaş hariç, çoğu konuyu bağıra çağıra, üstüne basa basa değil, anlayan anlar şeklinde naif bir üslupla dile getiriyor. “İnsanlığın en büyük meselesi insan olabilmektir” (sayfa 29) diyerek sadece insanı anlatıyor. 1K Otobüsünde bulunan kıymetli yazarımız Mehmet Yılmaz’a bizlere imzalı olarak hediye ettiği bu eseri için çok teşekkür ediyorum; kalemine, yüreğine sağlık. İnşallah yeni kitaplarla yeni Mehmet Yılmaz Okuma Etkinliklerinin #40353352 devamı dileklerimle…

Yola Düşen GölgelerMehmet Yılmaz · Roza Yayınevi · 2019167 okunma

··

37 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Mehmet Y.

@ss55 ·

5yıl

Gayet duru, sade ve başarılı bir inceleme olmuş. Özellikle şu sözleri çok sevdim. Tabii “okuduğu bir romandan bile etkilenip ağlayabilecek kadar merhametli” isek! Yoksa kitabın kapağını kapattığımızda bir buzdolabının kapağını kapatmış gibi hayatımıza devam da edebiliriz… :) Teşekkür ederim, eksik olmayınız.

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kitap Misâfîri