Henüz bitmeyen bir kitapla ilgili ilk kez şiddetle bir şeyler yazmak istedim. Kitap anneliğimi gözden geçirmeme yardım ettiği gibi öğretmenliğimi de geliştirmeme yardım ediyor. Özellikle okuldaki veli görüşmelerimdeki bazı eksikliklerimi bana gösterdi. Beş yılın sonunda, çocukları eleştirmenin hiçbir şeyi düzeltmediğini, tam tersine aileleriyle iletişimlerini bozup davranışlarını düzeltmek için var olan motivasyonlarını yok ettiğini gördüm. Bunun yerine kitapta da bahsedilen övgüyü doğru şekilde kullanma yönteminin daha insani olduğuna karar verdim. Mesela çocukların olumsuz davranışlarından bahsetmek yerine ufakta olsa kendilerini düzeltmek için attıkları adımları övmek çok daha etkili bir iletişim şekli. Bu şekilde çocuk yaptığı şeylerin fark edildiğini takdir edildiğini anlayacaktır. Sınıfa hiç kitap defter getirmeyen bir öğrencinin son iki derse kitabını getirmesi fark edilmesi ve takdir edilmesi gereken bir davranıştır. Ama veliye “Çocuğunuz aynı düzensiz, sorumsuz lütfen evde daha çok ilgilenin”gibi bir ifade kullanırsak o çocukta davranış değişikliği gelişmesini engellemiş oluruz. Bir de sanırım anne babalardan çok şey bekliyoruz. Biz eğitimci olarak psikoloji dersler almamıza rağmen yanlış olduğunu bile bile yanlış yaklaşımlar sergilerken sadece kendi yetiştirildiği gibi çocuk yetiştiren ve alternatifi bilmeyen insanlardan mükemmel ebeveyn olmalarını beklemek çok adil değil. Kitap şimdiye kadar okuduğum tüm güzel ebeveynlik kitaplarını toparladı kafamda. Anneliğimin başında kitap okurken hissettiğim yetersizlik hissinin yerini “evet, ben de doğru şeyler yapıyorum.” onayı aldı. Artık bir iletişim şekli benimsediğimi bu yolda ilerlediğimi hissediyorum. Allah bu yolda ilerleyen ilme talip olan herkesin gayretini arttırsın.

Konuş ki Dinlesin Dinle ki KonuşsunAdele Faber · Doğan Kitap Yayınları · 2019335 okunma

··

525 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İclal Demirkan