“Eğer bir gün biri çıkıp da Evren'in hangi nedenle ve niçin var olduğunu keşfederse, evrenin birdenbire yok olacağını ve yerini daha garip ve anlaşılmaz bir şeyin alacağını ileri süren bir teori vardır. Bir başka teori ise bunun zaten gerçekleştiğini ileri sürer.” Otostopçununun Galaksi Rehberi serisinin ikinci kitabından merhaba. Değişen pek bir şey yok. Tam gaz eğlence ve buram buram zekâ kokan göndermeler tekrardan her sayfasında mevcut. Buradan sonrası bol miktarda spoiler içerir. Evrenin Sonundaki Restoranı, ben sürekli genişleyen Evren ile hareket eden bir mekan olarak almıştım öncelikle. Nasıl olsa bu evrende her şey mümkün. Ama Douglas Adams muhteşem bir hareketle bunu zamansal bir mekan olarak tasarlamış kitapta. Nasıl mı? Zamanda yolculuk yaparak gidilebilen, bir kalkanla korunan ve bu nedenle evrenin sona ermesini izleyebileceğiniz bir restoran. Bu seriyi okurken en sık sorduğum soruyu yinelemek durumdayım. Bu neyin kafası ya? Muhteşem. Restoranın bir diğer çılgın hizmeti günün yemeği ile tanışabilmeniz. Sığır şeklindeki bir hayvanının gelip, “belki bir parça kolumdan alabilirsiniz, butum da güzeldir, kollarımı sık sık çalıştırıyorum ve bol bol ot yiyorum o yüzden oradaki etlerim güzeldir, belki bir güvecimi alırsınız” şeklinde öneriler sunup, siparişinizi aldıktan sonra gidip kendini vurduğunu ve garsonların o hayvanın etini masanıza getirdiğini düşünün. Kitapta bu tarz üstüne konuşulacak çok nokta var, hepsine değinmeye kalksam uzadıkça uzar inceleme. Gezegendaşımız olan Arthur’un tepkisi ve ona gelen tepki beni düşündürdüğü için özellikle değinmek istedim. Ben böyle bir durumda ne yapardım, oldukça merak ettim. “Sadece önümde durup da beni, kendisini yemeğe davet eden bir hayvanı yemek istemiyorum o kadar, dedi Arthur. “Bu insafsızlık.” “Yenmek istemeyen bir hayvanı yemekten iyidir,” dedi Zaphod. Ekibimiz ilk kitaba göre oldukça sık ayrı düşüyor. Buradan sonra ikiye ayrıldıkları hikayelerine değineceğim sadece. Tüm olayları beraber yaşasalardı daha fazla malzeme çıkardı gibime geliyor. Ama Adams’ın zekâsından şüphe etmiyorum. Vardır bir bildiği. Yalnız en favori karakterim olan Paranoid Android Marvin’e çok yükleniyor. Yine akıbetini bilmiyoruz sevimli robotumuzun maalesef. Her söyleminde aynı anda hem derinlik hem de bir hüzün saklı. Hastasıyım. Üzmesinler Marvin’i artık. Zaphod ve ekibinin, Evrenin gerçek hükümdarı ile yani bir nevi Tanrı ile görüşmesi ve Adams’ın ortaya koyduğu tanrı tasviri muhteşemdi. Daha önce birçok kitap, dizi ya da filmde, genelde bir noktadan sonra bezmiş, insanların sürekli yarattığı şeyleri ve kendilerini mahvetmesinden bıkmış ve işleri oluruna bırakmış tanrı tasvirlerine rastlamıştım. Ama en sevdiğim kesinlikle bu oldu. Hiçbir sorumluluk kabul etmeyen, evrenden, yarattıklarından bile ölümüne şüphe eden bir Tanrı kesinlikle hoşuma gitti. Umarım diğer kitaplarda da karşımıza çıkar. Tüm bölümü buraya geçirmek istesem bile, şu alıntıyı paylaşsam sanırım yeterli olur: #41664772 Bir gezegen halkının hiçbir işe yaramayan üçte birlik kısmını kandırıp, bir gemiye bindirerek başka bir gezegene postaladığı (iyi fikir kabul edelim, ama sonu iyi bitmiyor) o gemiye ışınlanan Arthur ve Ford’un sonrasında yaşadıkları ve yapılan göndermeler yine müthişti. Gönderildikleri mavi-yeşil gezegenin Dünya çıkması ve hiçbir işe yaramayan bu aptalların, insanlığın iki milyon önceki ataları olmasını hiç beklemiyordum. Arthur gibi ben de pek kabullenmek istemedim. Daha hiçbir şey icat etmeden, direkt başka kıtalara savaş açmaya, yakıp yıkmaya, birbirleriyle tartışmaya başladıklarını gördükten sonra maalesef atalarımız olduğundan emin oluyoruz ister istemez. Hiç bitmesin istiyorum bu seri, o yüzden neler olduğunu çok merak etsem bile tadını çıkara çıkara, araya zaman koyarak okumaya devam edeceğim. “KIRK İKİ.”