Fromm ve Mevlana'nın her ikisi de, kendilerini hayatın aşamalı sürecinde kavramışlardır. Onlar, insanı izole edilmiş bir varlık olarak gören ve bundan dolayı da kendi kültürünün insan hastalıklarını araştıran ve daha sonra bunu tüm insanlara genelleştiren Frued'dan ayrılırlar. Mevlana ve Fromm'un felsefeleri belli bir zamanda ki insanla ilgilenmez; insanın nihai amaçları bağlamında değil, varoluşu, potansiyel gelişimi ve "insan, insanlıktır"a olan inançları bağlamında ilgilenir. Her iki düşünür de, insanın kendisinin gayesi olduğuna olan inançlarıyla, şu sözleri söyleyen Şebisterî'ye (13.yy İranlı mutasavvıf) katılırlar.
İnsandan başka nihai bir neden yoktur;
Ve bu da insanın kendi benliğinde ifşa edilmiştir.
Sayfa 167 - OttoKitabı okudu
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.