YALNIZLIK
Ve ben yine yalnızlığımla arkadaş... Duyguları ne kadar da ne kadarda değişken. Yusuf adeta bir kuş misali kanatları iyileşip de uçacak hale gelince tepeme pisledi. Oysaki; önceleri bana muhtaç olduğu için, yalnız olduğu için zoruma giden, hoş olmayan davranışlardan uzak duruyordu.
Ama şimdi öyle mi? Ne yazık ki öyle değil. Bütün bu değişik, karma karışık duygularım beni olumsuz etkileyip, uykusuz gecelerin kollarına esir etti. Asabi bir ruh haline büründüm hemen. Kahroluyorum onun kalbinde, zihninde, benliğinin her köşesinde ben değil, başkası var artık... Kendimi çok yalnız, kimsesiz ve terk edilmiş öksüz çocuklar gibi hissediyorum. Onu deli gibi özlesem de bunu bile dile getirmek gelmiyor içimden. Çünkü, o beni değil yeni gözdesini özlemiş... Bunu şahit olduğum içler acısı karelerde iliklerime kadar hissettim ne yazık ki... İçimin ta derinliklerinden bir parçam koptu sanki...
Ben Yusuf'a ne yanlış, ne hata yaptım onu bulmaya çalışıyorum kaç gündür. Ama halen bir arpa boyu yol alamadım. Onu delicesine sevip, özlesem de şunu anladım ki, karşılıksız sevgiler, özlemler çok can yakıcı oluyormuş ve ben artık onun için bir hiçliğe çoktan yuvarlanmışım...
Kim bilir belki de herkesin kendi kabuğuna çekilme vakti gelmiştir. Artık zor da olsa imkansız aşkla sevdiğim Yusuf'u unutmalıyım. Unutmadan bir ömür nasıl geçer ki zaten. Geçmez... Geçse de, hep bir tarafımda eksiklik hissederim. Bu kadar ilgisizliğe, sevgisizliğe bürünen biri için fazlaca iyiyim. Onu her şeyden çok sevdim olmadı. Ne yaptıysam kalbindeki yerini kazanamadım. Demek ki sevgi de işe yaramıyormuş.
Ne kadar da aptalım! Onun hayatında gerçekten de önemli olduğuma inanmıştım hiç toz kondurmadan...
YAZI-1
··
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.