"Mutluyum. Hayır, böyle söylememeliyim. Mutluyum sanırım, demeliyim. Şeytanı kışkırtmanın, onun gazabını ve uğursuzluğu üzerime çekmenin alemi yok."
Kitap bitti ama ben düşüncelerimi toparlayamıyorum. Beğenip beğenmediğime bile karar veremiyorum şu an. Felaketzedeler Evi, toplum tarafından dışlanmış, psikolojik problemleri olan insanların yaşamlarını sürdürdükleri -ki buna yaşam denirse- bir bakımevini konu ediniyor.
Yalnızlık, sevgisizlik, argo, cinsellik, keder, umut en çokta öfke gibi bir çok duyguyu barındırıyor kitap.
Aynı zamanda dönemin toplumsal yapısıyla ilgili fikir sahibi olmanızı da sağlıyor.
Şahsi fikrime gelirsek eğer kolay okunan ve bir oturuşta bitirilecek bir kitap. Sevdim mi peki? Hayır pek sevemedim. Bir şeyler eksik gibiydi ya da ben büyük bir beklentiyle başladığım için aradığım tadı bulamadım. Evet okuyup şans verebilirsiniz, sevdiğim kısımlar oldu ama favorilerim arasına giremedi.