Murat Usta döşeğe serildi yerinden kalkamaz oldu.Kimi kimsesi yoktu.Eski çırakları olan günün ünlü yapı ustaları onu yalnız bırakmıyorlardı.Oysa koca Murat Usta ölemiyordu.Hiç durmadan sayıklıyordu :
- Taş getir ! Tuğla ver ! Harç koy !... Taş getir ! Tuğla ver ! Harç koy !...
Üç gün , beş gün , on gün , onbeş gün geçti ; Murat Usta ölmedi , durmadan sayıklıyordu :
-Taş getir ! Tuğla ver ! Harç koy !...
Yanındkilerden biri , - Bitürlü can veremiyor , ölemiyor zavallı..dedi.
Uzaktan gelen usta , - Böyle sayıkladıkça hiç ölmez...dedi.
Yerinden doğrulup , gözleri yaş içinde , koca Murat Usta'nın kulağına eğildi.
-Taş getir, tuğla ver , harç koy !
Gözleri yaşlı genç usta , koca Murat Usta'nın kulağına seslendi :
-Usta,Koca Murat Ustaaa, paydoooos!..