Engeller Her Zaman Engelleyemez.
"Üç aylıkken geçirdiğim menenjit bir diğer adıyla havale nedeniyle beden sağlığından yoksun biriyim. 37 yaşındayım ve kendimi bildim bileli kendi ihtiyaçlarımı karşılayamıyorum."
Rukiye TÜREYEN
Okurken kitabın yazınsal niteliği ile asla ilgilenmedim. İlgilendiğim tek şey şuydu: %99 engelli bir insanın kullanabildiği tek parmağı ile ortaya bir kitap çıkarması... Bu kitabın çok kısa bir zaman diliminde var olmasını ise büyük bir başarı öyküsü olarak nitelendiriyorum. Çünkü Rukiye TÜREYEN 2014 yılında kendi imkanları ile okuma yazma öğreniyor. 2016 yılında yazmaya başlayıp 2018 yılında kitabını bitiriyor. Her şey iki yıl arayla gerçekleşiyor.
Okuma yazma öğrendikten dört yıl sonra ortaya tek parmağıyla bir kitap koyması harika bir eylem...
Hep derim "mücadele" "emek" vb. kavramlar belli ideolojilerin tekeline bırakılmamalı, bu yaşama haksızlık.
En büyük mücadele yaşamın içerisinde.
Yaşamdan daha güçlü ideoloji mi var?!
Neden değindim buna. Çünkü bizim toplumsal engelimiz de bu ideolojiler. Bir arada insanca huzur, barış içerisinde yaşamayı beceremiyoruz. Birbirimizi şucu bucu diye etiketliyoruz sürekli. Bu toplumsal engelin altında da bireysel engellerimiz yatıyor. "Ötekini anlamama" engeli diyorum bunun adına.
Engellerin yalnızca fiziksel nedenlerden kaynaklandığını mı düşüyordunuz yoksa?
Fiziksel engeli olan insan bu durumun ayrımına varır. Ancak duyuşsal engeli olan insanların bunu anlaması pek de olası değildir.
Fiziksel engeli olan insanın durumu yalnızca kendini ve ailesini etkilerken duyuşsal engelli kişi bir toplumu uçuruma sürükleyebilir.
Keşke hepimiz kendi engelimizin ayrımına varsak. Başkasının cehennemi olmasak.
Asıl felaket bu. Bana göre bu!
Kitapta en çok beğendiğim yazınsal ürün "Fındık Farelerinin İsyanı" adlı skeç
Kahramanlar:
Dört fındık faresi, anne ve çocuk olmak üzere iki insan...
Bu skecin varlığı kitaba özel, sıradışı bir nitelik kazandırmış diye düşünüyorum. Ayrıca yazarın tek parmağının gücü konusunda gelecekteki başarılarının da şimdiden habercisi.
Kitabı okurken yazarla empati kurdum.
Ancak yaşama onun baktığı yerden baktığımı söyleyemem. Bu onun verdiği emeği ve mücadeleyi yok saydığım anlamına gelmiyor elbette. Herkes kanadığı yerden bakıyor yaşama ve herkes kanadığı yerden çiçekler açıyor yeniden.
Edebiyat bize kanayan bütün yaraları gösterip orada açan çiçeklere saygı duymayı öğretiyor.
Kısacası tüm insan olmayı öğretiyor.
Evet onun gibi bakmıyorum yaşama.
Ama onu anlayabiliyorum diyorsak;
Küçücük bir adım atmışızdır
tüm insan olma yoluna ...
@ 
Neslihan T.
Kitabı bana hediye ettiğin için sana bir kez daha buradan teşekkür etmek istedim. Kitabı hemen okumadım. Beklettim, beklettim ve en gereksinme duyduğum anda aldım elime.
Çok teşekkür ederim.
··
14 görüntüleme
Kitabını okumadım ama Daniel Day-Lewis'in oyunculuğuyla "My Left Foot", Christy Brown da öneririm.
Bu arada kitabını okumuştum, ama filmi olduğunu bilmiyordum. Okuduğum kitapların filmini izlemeyi çok seviyorum. Bundan dolayı çok iyi oldu öneriniz. 🤗
3 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.