··
363 görüntüleme
Şu an görev yaptığım okulun karşısında Otistik çocuklar için özel bir okul var. Aylık ücreti 8 bin civarı. Dokuz ayda 70 bini geçiyor. İnsanlar çocuklarını yollayabilmek için evlerini satıyor. Birçoğu da parayı karşılayamadıkları için yarı zamanlı gönderiyorlar. Evet devlet okullarında özel alt sınıf var ama herkesi almıyorlar. Alsalar bile dediğiniz gibi birçok şey yetersiz. Öğretmenler ya ücretli ya da norm fazlası sınıf öğretmenleri. Gerçekten bu ailelerin işi çok zor. Dün 2 Nisan Dünya Otizm Farkındalık günüydü. Her yeri maviye boyadık. Ne değişti? Hiçbir şey! Yine gösterişimizi yaptık.
RAM ise ayrı bir facia. Mış gibi yapmaktan vazgeçilmesi lazım. Ellerinize sağlık.
Durumu çok güzel özetlemişsiniz. Yorumunuz ile destek kattığınız için teşekkür ederim. Otizm, Down Sendromu, Serebral Palsi (Beyin Felci) farketmiyor hepsi benzer sıkıntıları yaşıyorlar. Otizmlilerin kabul görmesi daha zor oluyor. Aileler daha farklı sıkıntı yaşıyor. Oğlum SP'li olduğu, sadece tekerlekli sandalyede olduğu için zorluk yaşıyor. Davranış sorunu olmadığı için kabul sorunu fazla olmuyor.
Bir gün, bir yorumunuza denk gelmiştim. Orada birisine, lütfen bu durumu böylesi bir dille ifade etmeyin incelemenizde gibi bir hadiseydi ve otizm ile alakalıydı. O zamandır sizi ve konuya olan annelik duygularının hassasiyetini çok iyi anlıyorum. Ne desem, ne yazsam boş. Bunu yaşamadan, çekmeden, kaç gece uykusuz kalmadan, yemeden, içmeden ve en önemlisi de; bana bir şey olursa, çocuğuma kim bakar yarabbim? düşüncesi ile çok özür dileyerek yazıyorum; kendi ölümünden çok onunkini düşünmeden anlayamam sizi.
Şu an sizin için tüm kalbim ve içtenliğimle, hakkınızda en hayırlısını ve bolca sabır dilemekten başka bir şey gelmiyor. En hoş duygular, espriler ve güzellikler ile süsleyemem bu incelemenizi, ama en samimi niyet ile tüm dualarımın sizinle olduğunu ifade edebilirim.
Rabbim yardımcınız olsun ve siz anne, babasına sabır versin. :(
Yorumlamaya çalışmanız, empatiniz, iyi dilekleriniz için teşekkür ederim Adem Bey. Yalnız benim anlatmak istediğim sıkıntılar, ülkemizde tanınan imkanların azlığı ve bürokratik sorunlarla ilgiliydi. Karşılaşılan trajikomik olaylara değinmek istemiştim. :)
3 sonraki yanıtı göster
Öncelikle çocuğunuzun durumu için geçmiş olsun diyorum Nilüfer hanım. Daha nasıl anlatacaksınız durumunuzu, gayet güzel anlatmışsınız. Yaşadığınız güçlüklerin hepsini çok iyi biliyorum. Çünkü ben de mesleğim gereği bu durumun içerisindeyim. Şu anda iletişim ve takip içerisinde olduğum on çocuk var. Her ne kadar hepsine çocuk desem de bir kısmı artık ergenlik ve yetişkinlik dönemindeler. Bunlar arasında serebral palsi olan üç çocuk var. Maalesef ülkemizde bu bürokratik sorunlardan dolayı ebeveynler büyük sıkıntı çekiyor. Zaten bu durumun verdiği fiziksel ve ruhsal yorgunluk yeteri kadar anne ve babayı yıpratırken bir de bunlarla uğraşmak gerçekten zor. Ama maalesef kimsenin de durumu kolaylaştırmak için bir şey yaptığı yok. Oysa yapacak çok şey var ama, bu durumları düzeltmesi gereken kişiler, kendilerini karşılarındaki insanların yerine koyarak düşünmedikleri için hiç umursamıyorlar. Dolayısıyla da bir çok güçlüklerle karşılaşılıyor.
Gelişmiş ülkelerde bu sorun çok farklı. Çocukların bakımı da dahil her türlü yardım ve kolaylık sağlanıyor insanlara. Geçen yıl okuduğum ( 
Nereye Gidiyoruz Baba? ) isimli kısacık kitapta bu konu anlatılıyordu. Oradaki babanın sadece ruhsal durumuna dikkat çekiliyordu. Aslında yazar kendi gerçek hikayesini ve iç dünyasını trajikomik bir şekilde anlatıyordu.
Umarım bir gün bizde de her şey düzelir ve bu konuda gerekli düzenlemeler yapılır demekten başka fazla bir şey elimizden gelmiyor maalesef.
Siz ve sizin durumunuzdaki insanların yaşadıklarını kitabın konusuyla bağdaştırarak yaptığınız, bizleri uyarıcı nitelikte bir inceleme yazısı olmuş. Ellerinize , kaleminize, yüreğinize sağlık Nilüfer hanım. Selamlar.
Çok teşekkür ederim Mehmet Bey.
Dediğiniz gibi umarım bizde de her şey gelişmiş ülkelerin ayarına gelir bir gün.
Öncelikle oğlunuz için geçmiş olsun dileklerimi sunuyorum ve şifası için gösterdiğiniz gayretlerde işini iyi bilen,size max yardım ve kolaylık gösteren kişilerle karşılaşmanızı diliyorum Nilüfer hanım. Hayatın bu katmanında yaşayanlar ve yaşamayanlar diye ikiye ayrılıyor konu ve kitaptaki Yaşar gibi siz de çok güzel anlatmışsınız yüreğinize sağlık.
Öncelikle çok büyük geçmiş olsun Nilüfer hanım. Yaşadığınız zorlukları az da olsa anlayabiliyorum. Benim de ikizlerimden biri Üveit hastası. Daha sonra Glaukom ve Katarakt da eklendi. Benim tek şansım yurt dışında yaşadığım için çocukların hastalıkları ne olursa ya da ameliyatlar ve ilaçlar ne kadar pahalı olursa olsun sağlık sigortalarının sorun çıkarmadan her şeyi karşılıyor olması. Umarım ülkemizde de en kısa zamanda sağlık sigortaları bu durumlara çözüm üretebilecek seviyeye gelebilir.
Kitabın konusu ile hikayenizin benzeşmesi incelemenizi çok daha anlamlı kılmış. Yüreğinize sağlık.
1 önceki yanıtı göster
Teşekkür ederim Sezen Hanım. Çok geçmiş olsun sizin kuzucuğa da. Yurtdışında olduğunuz için gerçekten şanslısınız. Biz de oğlumun engelli pusetini almak için gitmiştik. Orada her şey çok farklı. Gerçi artık euro tl farkından gerekli cihazları almak bile mümkün değil.
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.