Ne kadar ama ne kadar güzel bir öykü kitabıydı bu!
Dün akşam okudum ve bitirdim, ve yirmi dört saat sonra bile öykülerdeki karakterleri düşünebiliyorum, ve ruh halleri, duyguları, çıkmazlarıyla her biri bir şekilde civarımda, etrafımda dolanıyor ve bana kendini hatırlatıyor işte. Bunu yapabilen bir yazarın ellerinde harfler, sözcükler ne güzel oturuyor, ve bu kelimeler duygulara ne güzel dönüşüyor. Hüseyin Su , 21 sene önce yazdığı bu kitabıyla hiç eskimemiş, yıpranmamış, tam tersine zamanla tadı sanki daha güzelleşmiş öyküler, insanlar anlatmış bize. Nazif amca da, Halakız da burada oturuyorlar, buradalar ve sanki gün batımına onların senelere yayılmış ve bir çeşit, bir şekilde sepya rengi almış sûretleri eşlik ediyor, onlar ve öykülerin diğer karakterleri gün batımına aynı nazarla bakıyor gibiler: bu ömür bir yere kadardı ve bu hayat bir gün bitecekti, ama yaşamak da bu kadar acıyla da olsa güzeldi. Hepsi güzeller bu karakterlerin, hepsi insanlar. Hepsi kalemle can bulmuşlar ve hayattalar. Bu yüzden seneler boyu demlenmiş, güzelleşmiş bu öykülerin her biri dikkatle, sevgiyle, ağır ağır okunmayı hak ediyorlar.
