Kısacası, arada bir de olsa başkalarının gözünde düşündüğünüz kişi olmadığınızı az da olsa hissederseniz ne yaparsınız? (Dürüst olun.) Ya hiçbir şey yapmaz ya da pek az şey yaparsınız. Kendinize duyduğunuz şu hoş ve tam güven nedeniyle, olsa olsa başkaları sizi yanlış anladı, yanlış değerlendirdi diye düşünür geçersiniz, o kadar. Sizi gerçekten ilgilendirmesi halinde belki bazı açıklamalarda bulunarak o kötü yargıyı düzeltmeye çalışır, ilgilendirmiyorsa olduğu gibi bırakır ve omuzlarınızı silkerek, "Neyse yani, sonuçta benim vicdanım bana yeter,” dersiniz.
Böyle değil mi?
Dostlar, affınıza sığınıyorum. Madem ki ağzınızdan böyle büyük bir laf çıktı, aklınıza küçük mü küçük bir düşünce sokmama da izin verin. Söyleyeceğim şu: Vicdanınızın, bu durumla hiç ama ilgisi yok. Eğer sizin için her şey demekse hiçbir değeri olmadığını iddia etmeyecek ve sırf hoşunuza gitsin diye, o zaman aynı şekilde benim de bir vicdanım olduğunu ve onun da pek değerli olmadığını bildiğimi söyleyeceğim. Neden biliyor musunuz? Çünkü biliyorum ki sizin de bir vicdanınız var. Öyle ya. Hem de benimkinden çok farklı.
Bir anlığına filozof edasıyla konuşmaya giriştiysem, özür dilerim. Acaba vicdan kendi kendisine yetebilen mutlak bir şey olabilir mi? Yalnız olsak, belki evet. Ama canlarım benim, o zaman da vicdan olmazdı.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.