Meccâni: Leylâ Vü Mecnûn 2001-2100 Cefâ-yı çerh-i kec-reftâr elinden var min derdüm Bu yetmez mi ki bir derd arturursen derdüme sen hem Gehî şevk-i visâl ü geh belâ-yı hecr ile zârem Özüm hem bilmezem derdüm nedür men niçe bîmârem Gam-ı aşk içre min dermân yoh derde giriftârem Bu yetmez mi ki bir derd arturursen derdüme sen hem Cüdâ senden belâ vü...

Leylâ Vü Mecnûn 2001-2100 Cefâ-yı çerh-i kec-reftâr elinden var min derdüm Bu yetmez mi ki bir derd arturursen derdüme sen hem Gehî şevk-i visâl ü geh belâ-yı hecr ile zârem Özüm hem bilmezem derdüm nedür men niçe bîmârem Gam-ı aşk içre min dermân yoh derde giriftârem Bu yetmez mi ki bir derd arturursen derdüme sen hem Cüdâ senden belâ vü derd-i hicrân ile dutdum hû Kılur her dem mana bî-dâd derd ayru belâ ayru Belâ vü derde düşdüm rûzgârum beyle hâlüm bu Bu yetmez mi ki bir derd arturursen derdüme sen hem Tabîb-i akla çoh izhâr kıldum derd-i pinhânı Men-i bîmâra kat‘â olmadı bir sıhhat imkânı Ezelden var min derdüm yohdur hîç dermânı Bu yetmez mi ki bir derd arturursen derdüme sen hem Fuzûlî her zaman bir ta‘n ile bağrum kılursen kan Aceb bilmez misen aşkdan geçmek değül âsân Bilürsen düşmişem bir derde kim yohdur ana dermân Bu yetmez mi ki bir derd arturursen derdüme sen hem Tamâmî-i sühan Yazıldı çü nâmeye gam-ı dil Zeyde dedi ey hakîm-i kâmil Ta‘vîzün ile hoş oldı hâlüm Zâil oluben gam ü melâlüm Hattun mana nüsha-i şifâdur Ta‘vîzün eser kılur duâdur Her gün gel yaz beyle ta‘vîz Tâ sıhhate bulmak ola ümmîz Bir yazılu nüsha var mende Bi’llâh bile al anı gedende Gerçi bilürem anı ki hatdur Bilmen ki sahîh ya galatdur Ağlâtına ver kemâl-i îzâh Ger var ise sehvi eyle ıslâh Takrîb ile verdi Zeyde mektûb Beyle gerek ehl-i akla üslûp Mecnûna çü nâme oldı vâsıl Dür gördi akîkine mukâbil Mefhûmdan etdi kesb-i maksûd Leylî tarafından oldı hoşnûd Bu Mecnûnı atâsı sahrâda bulduğıdur ve Nasîhatle ıslâhından âciz olduğıdur Tahrîr kılanda ehl-i inşâ Beyle bu misâle çekdi tuğrâ Kim gussa-i dehr mübtelâsı Mecnûn-ı şikestenün atası Kalmışdı melâlet içre dün gün Ne güni gün idi ne düni dün Getmişdi elinden ihtiyârı Gündüz sabrı gece karârı Kılmazdı tereddüdinde taksîr Bulmazdı bu derde hîç tedbîr Bir gün anı etdiler haberdâr K’ey pîr-i şikeste-i dil-efgâr Dün Leylî atası ol siyeh-dil Ol mün‘im-i sifle pîr-i câhil Ser-hayli yanında dâd ederdi Mecnûn-ı hazîni yâd ederdi Kim bu delü hükme olmayıp râm Halka bizi eyler oldı bed-nâm Peyveste yeter bize belâsı Nevfel gazabından et kıyâsı Çün mahz-ı şer oldı zât-ı ef‘î Vâcib görinür müdâm def‘i Her niçe ki tende cânı vardur Nâmûsumuza ziyânı vardur Nâmûs bizüm değül senündür Def‘ eyleye gör ki düşmenündür Çünkim zararında gördiler nef‘ Azm eylediler ki edeler def‘ Yâdun değül eyle oğlunı yâd Kıl çâre ki düşmen olmaya şâd Ol pîr düşüp min ıztırâba Nâ-çâr özin verüp azâba Sahrâlara dutdı seyl tek rû Cehd ile yöğürdi gezdi her sû Menzil menzil sirişki kanın Rehber kılup istedi nişânın Çün geceye gündüz oldı tağyîr Oldı gece zulmeti cihân-gîr Ref‘ oldı alâme-i menâzil Ol pîre tereddüd oldı müşkil Ser-geşte gezerken isteyüp râh Bir şu‘le ana görindi nâgâh Ol pîrün olup delîl-i râhı Rûz etdi ol od şeb-i siyâhı Sandı odı yanduran Arâbdur Hayl ü haşem ol oda sebebdür Pervâne kimi yüz urdı nâra Çün yetdi ve eyledi nezâre Gördi ki bu şu‘le bir nefesdür Ne şu‘le-i cirm-i hâr ü hasdür Mecnûndur bu ki âh-ı ser-keş Çekmiş urmış cihâna âteş Kat‘-ı nazar eylemiş cihândan Geçmiş ser ü çeşm ü cism ü cândan Ne mülk ne mâl cüst ü cûsı Ne ata ne ana ârzûsı Getmiş yele berg-i i‘tibârı Ol kalmış ü merg intizârı Ol pîr çü gördi oğlı hâlin Tökdi ruh-i zerde eşk-i âlin Yanında oturdı zâr ü gam-nâk El urdı ki çehresin ede pâk Ol şîfte açdı çeşm-i pür-nem Kimsen dedi ey menümle hem-dem Ger elçi isen yetür peyâmun Ver müjdesin ol meh-i tamâmun V’er yolcu isen oturma gâfil Azm eyle gözet bir özge menzil Ol pîr tazarru‘ etdi âğâz K’ey nakd-i hayâta kîse-perdâz Men dürcem ü sen dür-i şeb-efrûz Ya‘nî atanem men-i seyeh-rûz Ey hâsıl-ı mezra‘-ı vücûdum V’ey ömr ticâretinde sûdum Ey cevher-i cânumun behâsı V’ey dîde-i bahtumun ziyâsı Derdüm olasen menüm penâhum Fahrum şerefüm ümîd-gâhum Menden bu serîr olanda hâlî Sen olasen ehl-i mülke vâlî Halk ede seni görende yâdum Bâkî senün ile ola adum Ger tıflığunda mest bî-bâk Sahrâya düşüp yahan kılup çâk Oldun reh-i aşk içinde meşhûr Ma‘zûr idün ol zamanda ma‘zûr Her vaktdedür bir emr gâlib Her ahddedür bir iş münâsib Nev-reslere aşk bir hünerdür Ser-hadd-i kemâle râh-berdür Hâlâ ki makâm-ı akl buldun Tahsîl-i kemâle kâbil oldun Senden ne revâ bu mâcerâlar Sermâye-i ayb olan sadâlar Ger gâfil idün ol imdi âkil Sahrâlara düşme gezme gâfil Vahşîler ile nedür bu birliğ İnsân ile hoş değül mi dirliğ Gör vahş ile vahş tayr ile tayr Hem-cins ile hoşdur eylemek seyr Rahm et men-i zâr ü nâ-murâda Koyma bu meşakkat ü belâda Kâfûr veş oldı müşg-i nâbum Bu subhda sensen âftâbum Olmak elifüm karîne-i dâl Meylüm sana olmağınadur dâl Devrân sitemiyle câna yetdüm Men özge diyâr azmin etdüm Gel tapşurayum sana makâmum Zabt eyle bisât-ı ihtirâmum Ne sûd hemîşe mestliğden Ne fâide büt-perestliğden Ey mest kemâl-i hiddetünden Yohdur haberün kabâhatünden Ol lahza ki hûşyâr olursen Elbette ki şerm-sâr olursen Ey bütkedeler sanem-peresti Çün ref‘ ola bu hicâb-ı mestî Mezmûm olup etdüğüm bu hâlet Elbette sana verür hacâlet Bir dilbere ver gönül ki dâim Bünyâd-ı sebâtı ola kâim Ger olsa yolında bu cihân hâk Dâmânı ola gubârdan pâk Sen saydı olan huceste şehbâz Her lahza kılur bir elde pervâz Geh Nevfeledür mutî‘-i fermân Geh İbni Selâma mûnis-i cân Sen beyle belâlara giriftâr Ol eyle çerâğ-ı bezm-i ağyâr Şerm eyle bu aşk-bâzlığdan Bî-fâide cân-güdâzlığdan Yohdur çü bekâsı rûzgârun Farz eyle ki oldı yâr yârun Vasl etme anunla kim bilürsen Bir gün olur ondan ayrılursen Terk eyle bu herze herze seyri Yâd eyle İlâhı anma gayri Kim nefse meâd ü merca‘ oldur Kat‘ et ana söz ki makta‘ oldur Hak sun‘ına dehr kâr-gehdür Munda amel etmemek günehdür Her kime gerek gelen mahalde Bu kâr-geh içre bir amelde Her kim ne amel kılursa bünyâd Müzdini verür amelce Üstâd Ey kâr-geh-i cihâna dâhil Sen hem amel eyle olma kâhil Vakt oldı sefer kılam cihândan Âvâre olam bu hâk-dândan Vakt oldı verem fenâya tahtum Kadr ile çekem bekâya rahtum Gel yanuma eyle fikr hâlüm Bîgâneye verme mülk ü mâlüm Çoh genc yığınca çekmişem renc Koyma ki nasîb-i gayr ola genc Aşkun bilürem ki beyle kalmaz Dâim seni gam bu hâle salmaz Bahtun uyananda bu yuhudan Hırsun yorulanda cüst ü cûdan Korhum bu ki özge ola hâlüm Dünyâda ne men kalam ne mâlüm - Fuzuli -

94 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Meccâni