Bu bir sınav mıydı?
Ah ettim…
Vah ettim…
Yolum senden başkasına gitmedi, gidemedi sevdiğim… Senin ile birlikte bir kasaba da yaşamanın hayalini kurardık. Şehrin en sessiz ve en huzurlu köşesinde kuracağımız yuvamızdan sürekli bahsederdik. Çoğu zaman bunun hayaline kapılıp sanki gerçekten yaşıyormuşuz gibi yüreğimizde, bedenimizde ve hayatımızda varlığını hissediyorduk.
Hatırlar mısın sevgilim? Yuvamız iki katlı bahçeli ve senin ile ikinci kattaki balkondaki sedirin üzerinde oturmuş senin göğsüne başımı yaslayıp ve karşıdaki yeşil alanı izleyip çocuklarımızı hatta torunlarımıza kadar hayaller kurardık. Sen bazen hayallere kapılıp duygusal olurdun! Gözlerindeki yaşa müdahale edemez akıtırdın sevgilim… Sana kıyamaz ben de senin ile birlikte akıtırdım pınarlarımı oysa biz ne güzel biz olmuştuk değil mi? Gözyaşlarımız bile birbirine karışmıştı. Ah sevgilim ah…
Hayatlarımız o kadar birbirine sarılmıştı ki senin ile birlikte mücadele ede ede ayırdık. Bak her şeye rağmen ben hala sana sevgilim diyorum. Sen benim en değerlim oysa en kıymetlimdi. Nerden bilecektim ki senin ile bir gün iki yabancı olacağımızı nerden bilecektim. Eskiler ve konuşmalarımız aklıma geldikçe delirir gibi oluyorum sevdiğim…
Senin ile hiç ama hiç hak etmedik bunu biliyorsun değil mi? Biz senin ile bu sınavda önce bütünlemeye kaldık. Ondan sonra sınıfta kaldık. Hayalini kurduğumuz iki katlı bahçeli evimiz öksüz kaldı. Sedirimizde oturup hayaller kuracak kişiler olamayacağız. Belki bir daha birileri ile bir daha hayaller kuramayacağız.
İkimizde kırıldık, incindik hatta döküldük tek tek… İyileşmemiz biraz zaman alacak ama iyi olacağız. Aynı hayatın içinde ayrı ayrı yuvalar kuracağız… Belki de bir gün bir yerde senin ile karşılaşacağız. Senin evladın bir başkasına anne derken benim evladım bir başkasına baba diyecek! Aynı anda içlerimiz cız edecek belki de ama nafile olacak…
İnci Geçkil
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.