Bu kitabı nasıl anlatırım hiç bilmiyorum... Bana hissettirdikleri çok farklı. İnsanların sevgisizliğinden, sahteliğinden bunaldığımda bu dünyada bir şeylere tutunma ihtiyacı hissettiğimde başvurduğum ilk şey bu kitap oluyor. İlk sayfada başlıyorum ağlamaya...
Bu kitapta en çok karşıdakine bağlılığın sadece kalbin kan pompalamasıyla devam etmediğini ve bağlılığın bir başkasının sağladığı mutluluğunun onun acısına bile değmeyeceğini hissettirmesini sevdim diyebilirim. Ve bunu o kadar net hissettirmiş ki yazar onları resmen sahiplendim.
Başkahramanımızın sevdiği adamın (adamın dibi); bu dünyada ölse de onunla yaşamasına, başkasını öyle düşünmek bile istememesine o kadar çok hayran kaldım ki aksi olsa sanki ihanete uğrayacakmış gibi hissettim.
Kitabı bitirsem de aslında benim için bitmedi diyebilirim. Artık benim için anlamlı bir saat dilimine sahibim...
Ve en güzeli de ne zaman gerçekten hissetmek istesem elimin uzanabileceği bir şeye sahip oldum.
Burada kitabın konusu ya da başka bir şey hakkında yazamayacağım çünkü benim için bu kitap bana hissettirdikleridir.
Bu kitap hakkında diyebileceğim son şey: Bir gün buluşmanız dileğiyle ikiye on kala daima ve umutla...
