İlk cümle Pavese “Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum.” Ve son dize Beatles’ın bir şarkısından “ Bu sabah aynaya baktım, kimseyi göremedim.” Ve bu iki cümle ile birlikte “Ayna camdır anne can alır” cümleleri arasında mekik dokunarak okunan on iki öyküden oluşuyor. Doğudan çıkan,döne dolaşa çok uzaklara çocukluğuna giden, kendinin uzağına düşen,kendine kırıldığı yerden kendine dönen,kendini dinlemekten vazgeçip uzun uzun susan,susmalara giden,sustuğu ahlar kadar dünyası olan,kendi ben’in de kendi kapısını defalarca çalıp çalıp bir türlü açtıramayan,uzun zamandır dünyaya dalgın bakan anlat dediklerinde anlatamam uzun hikâye diyen birini okudum.Yalnızlığına çarpan bundan bin parçaya bölünen biri.Doğduğu coğrafyanın yarattığı ötekinin tümleyici olsa olsa beli kambur ya da tek ayağı aksak, yarım kalmış yarım bırakılmış. Murat Özyaşar’ın bir derdi olduğu yaşattığı duygu yoğunluğundan o kadar belli ki.Carptığınız aynadan binbir kırıklara bölünüp her bir parçadan yeniden doğmaya çalışıyorsunuz.Yarattığı kurgu ve dil içine hapsediyor insanı. Sus Dersleri, Süveydâ bölümünde okurun psikolojisini ve eylemini anlatmış.”Okumak yalnızlıktır diyor.Eline aldığın kitabı belki zevk almak için okuyorsundur, belki bilgi edinmek için diyor.Metinler arası göndermeler yakalıyor,büyük bir zevkle art metinleri, başka başka göndermeleri akademik bir okur edasıyla arıyorsun.” Diyor.İşte tam bu noktada Ayna Çarpması’nda ki metaforların peşine düşüyorsun.Düz anlatımın içinde zaman zaman şiirsel bir anlatımın kıyında buluyor okur kendini.Kısa ama yaşattığı çok derin duygular var.Severek okudum kitabı. Sırada ikinci kitabı Sarı Kahkaha var.Galiba aynı duygular içinde okuyacağım.

Ayna ÇarpmasıMurat Özyaşar · Doğan Kitap Yayınları · 2017541 okunma

·

31 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ferya Fertelli