İçini parçalayan bir cinayetle açıyor sana kapılarını.
Son sürat ifadeleri dinliyor, o acımasız katili yakalamak için sayfaları kovalıyorsun.
Tam enseledim derken, kitabın ortasında, senin kalbine bir kurşun isabet ediyor.
İnandığın her şeyi öldüren kurşun.
Gözlerin açık can veriyorsun sanki.
Hem de katili yakalayıp yakalayamadığını bile anlamadan.
Tam ortasında kitap sanki kabuk değiştiriyor.
Aslında daha ilk sayfasından gözden kaçırdığın yada hissettiğin ama isimlendiremediğin her şeyle yüzleşiyorsun.
Tekrar ayağa kalkman ve zihnini toplaman gerekiyor, devam etmek için.
Peki inanmadığın ne varsa yüzleşmeye hazır mısın?
Yüzleştiğinde, beynin delicesine reddederken sen ne yapacaksın, inadına gidecek misin korkularının peşinden ya da hazır beynin reddetmişken bırakıcak mısın her şeyi?
Bay Mercedes üçlemesini okuduysan seni çok tatlı sürizler bekliyor lakin okumadıysan, okumadın mı sahiden? Bence çok şey kaçırmışsın.
Zaten daha ilk satırdan gözlerin kimi arıyorsa, onu bulacaksın.
Yaratık kitabından esintiler de vuracak yüzüne.
Ben bazen kitap ve filmlerdeki dostlarımı aramak isterim.
Öyle şeyler olur ki içimde, ‘bunu en iyi o anlar’ yada ‘o olsa bana yardım ederdi’ derim.
Örneğin sıkıcı bir toplantıdayken çaresizce telefonuma bakıp Morpheus arasa keşke derim; “alın beni!”
Kitapta bu dilek hakkım gerçek oluyor gibi hissettim.
Çılgınca bir mutluluk ^.^
