İnsan dışarıda beklemeliydi. Fırtınadan, harcanmaktan, adaletsizlikten, ölümden kaçıp saklanacak yer yoktu. Bir durak, bir sığınak yoktu, sadece zamanı ve kötülükleri dışarıda bıraktığını sanıp güvence altındaymış gibi yapma alçaklığı, budalalığı vardı. Ama hepimiz dışarıdayız ve hepimiz savunmasızız, diye düşündü Piera. Ölümden başka güvenli ev yok. Binalarimizin hiçbiri bizi koruyamaz, ne hapishaneler, ne saraylar, ne da rahat evler. Ama buna karşılık uçsuz bucaksız ve aldırışsız gökyüzünün altında barınaksız ve savunmasız, yalnız, nihayet kendi başına olduğunu bilmenin görkemi ve gururu!