Beppo,
...
Sokağı süpürürken yavaş ama belli bir tempoyla çalışırdı. Her adımda bir nefes alır, her nefeste bir süpürge sallardı
...
Bir adım, bir nefes, bir süpürge. Bir adım, bir nefes, bir süpürge. Böyle sürüp giderdi. Arada bir durur ve önüne bakarak düşünürdü. Sonra tekrar bir adım, bir nefes, bir süpürge.
...
“Bak Momo” derdi, “ne oluyor biliyor musun? Bazen önüne upuzun bir cadde çıkıyor. Öyle uzun ki insan bunun sonu gelmez sanıyor.”
...
“O zaman acele etmeye başlıyorsun. Gittikçe daha çok acele ediyor insan. Her önüne baktığında yolun hiç de kısalmamış olduğunu fark ediyorsun. Daha hızlı ve daha gayretli çalışıyorsun; sonunda nefesin kesilip güçsüz kalıyorsun. Ve cadde hâlâ upuzun bir şekilde seni bekliyor”
....
“İnsan caddenin tamamına bakıp hemen bir karara varmamalı. Her zaman adım adım ilerlemeli. Sürekli bir adım sonrasını düşünmeli, bir adım, bir nefes, bir süpürge. İşte o zaman hayat zevkli olur. Önemli olan işini iyi yapmaktır. Öyle de olmalı.”
...
“Bir de bakarsın ki adım adım bütün yolu bitirmişsin. Nasıl olduğunu anlamadan ve yorulmadan.”
Başını öne eğip sözünü noktaladı: “Önemli olan da budur.”
Sayfa 42
·
1 views
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.